H.80.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
‘Zometeen gaan de deuren open voor.... bezoekers. Dan begint het. Oké?’ zegt hij en ik knik langzaam.
‘Gaat het?’ vraag ik dan.
Hij haalt zijn schouders op.
‘Ik zou dat eigenlijk aan jou moeten vragen in plaats van andersom.’ ontwijkt hij de vraag.
‘Je weet dat dat niet is hoe ik denk’, zeg ik,’ En je probeert het onderwerp te veranderen.’
Hij zucht en stoot een half, droevig lachje uit.
‘Het gaat wel.’
Hij loopt verder naar mij toe en legt losjes zijn handen om mijn middel.
Ik slik en kijk afwezig over zijn schouder heen.
‘Gaat het met jou?’ vraagt hij en ik voel zijn adem de kleine haren rond mijn oorschelp wat naar achteren blazen.
Ik slik en haal even trillend adem.
‘Ik red me wel.’
Ervan overtuigd dat ik lieg, vouwt hij zijn armen om mij heen en ik laat hem me tegen zich aantrekken.
Ik weet niet precies waarom ik niet huil.
Ik wil eerder schreeuwen, om de een of andere rede.
‘We moeten beginnen.’ zegt hij dan in mijn haar en geeft me nog heel zacht een kus op mijn slaap voordat hij me loslaat.