H.81.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Als ik de deur uitloop is de lucht niet verfrissend, maar klam, haast stroperig.
Snel haast ik me naar het met schaduw overgoten steegje naast het crematorium, loop helemaal waar naar een bakstenen muur de toegang versperd, druk mezelf in het hoekje.
En ik huil.
Mijn handen druk ik op mijn borstkas, hopend de pijn te stillen.
Er zit iets binnenin mij, iets wat naar buiten wilt, zich een weg door mijn huid wilt klauwen.
Mijn benen voelen week en ik zak bijna door mijn knieën heen als ik opeens een stem mijn naam hoor zeggen.
Ik verstijf, kijk paniekerig op.
Ik heb niet goed kunnen horen wie het is, maar weet wel dat het Evan niet is.
Zijn silhouet zie ik al staan in de schaduw van de steeg, maar ik herken hem pas als hij iets het licht in stapt.
Mijn spieren ontspannen en opgelucht laat ik mijn adem ontsnappen.
Het is James.