Ailyla

Ailyla stak haar duim op. De jongen deed hetzelfde, maar dan met een ongemakkelijke lach. Ailyla omklemde zijn opgestoken duim met de hare en zei;
‘Nu is het beloofd, en mocht je deze belofte breken, dan moest jouw duim eraf vallen. Opdat hem zelfstandig afhakken pijnlijker is’
Elias keek Ailyla aan met een mix van walging en verbazing. Schijnbaar had hij nog nooit gehoord over de regels van beloftes… tenminste, die van elfen. Bij elfen werd gezworen op de duim van een persoon, zodat iedereen kon zien hoe onbetrouwbaar iemand was als diegene een belofte brak.
Ailyla grijnsde bij het zien van Elias gelaatsuitdrukking. Ze stootte hem aan;
‘Het is jouw duim, maar het is mijn nek. Ik hang mogelijk. Zeker als ik niet zelf vertel aan mensen. Althans, dat denk ik. Het zal in elk geval komende tijd niet helpen. Als ik koningin ben, dan ben ik onschendbaar en zal het niemand meer wat schelen. Dán heb ik me bewezen.’
De jongen knikte.
‘Nu we elkaar vertrouwen, zou ik van jou weten welke dorpen jij zou langsgaan als jij mij was’
Met die woorden richtten zij zich beiden tot de kaart. Het was Ailyla niet opgevallen, maar de jongen moest wel van het westen komen, verder nog dan de woestijndorpen waar zij heen wilde gaan. Hij wist precies waar wat werd gemaakt, gevonden kon worden, wat waar gewaardeerd werd. Zo weinig als hij wist van de elfen, zo veel wist hij van de woestijnmensen en de gebieden daar voorbij.

Na ongeveer een halfuur te hebben gediscussieerd over de mogelijkheden van de verschillende nederzettingen stond Ailyla op.
'Waar ga je heen?'
'Beneden ik heb honger'
Ailyla liep vlot de trap af. Beneden rook het heerlijk! Ze kon niet wachten om te proeven wat er gekookt was. Het zou vast geen viooltjessalade zijn, mensen aten minder vaak bloemen. Maar ze had ooit biefstuk gehad bij een bevriende koning... dat was natuurlijk wat anders dan wat het gewone mensenvolk at. Wat dat betreft kon ze nu dichterbij het gewone mensenvolk zijn dan normaal. De reis was geen staatsbezoek, dus er zaten ook geen verplichtingen aan vast. Het was een verademing; niemand zou het uitmaken of ze een vlekje op haar jurk had, of per ongeluk een staatshoofd beledigde. Het staatshoofd zou het niet eens horen! Misschien indirect, maar dan zou ze dat af kunnen doen als rumoer.
Beneden rook het naar bier, aardappelen en jus. De warme geur kroop de Ailyla's neus in. Haar maag knorde hoorbaar.
Ze keek haar ogen uit; de porties waren zo veel groter dan gewend. De grote hompen vlees die zij zag langskomen waren het meest gigantisch in zeker zeven jaar.
'Is dit de eerste gang?' , fluisterde de prinses in zichzelf.
Iemand lachte; 'Gangen? Heb je het over het eten? Jullie elfen met jullie rare taaltje!'
Ailyla zette haarzelf vlak bij de eigenares van de herberg neer. Daar wachtte zij op een groot bord. Ze had nog nooit dit gegeten, en nog nooit zulke hoeveelheden in een keer.
De vrouw zette een plaat voor Ailyla neer. Toen zij de aarzeling zag zei zij;
' Waar wacht je op? Tast toe!'