CAPITOLO TRENTADUE

||Cara Roseanne Cullen

Afwachtend kijk ik naar de grote deuren waar op ieder moment mijn familie doorheen kan komen. Ik zit op de lege balie, waar eerder vandaag Gianna nog zat. Nu is ze in geen velden en wegen te bekennen en ik kan het niet helpen om me ergens een beetje schuldig te voelen. Het is haar eigen fout dat ze zo tegen me uitviel en ik kan er nog steeds boos om worden, maar de realisatie dat dat waarschijnlijk haar leven heeft gekost zit me dwars.
      ‘Gianna zal je niet meer lastig vallen,’ mengt een stem zich in mijn gedachten. Het is de stem die ervoor zorgt dat zelfs de kleinste haartjes in mijn nek omhoog krullen en dat mijn maag wilde salto’s begint de maken. Mijn wangen kleuren automatisch rood.
      ‘Zoiets vermoedde ik al,’ mompel ik onder mijn adem. Ik laat mijn blik afdwalen naar mijn koffers die bij mijn voeten staan en strijk zachtjes met mijn goede hand een paar lokken achter mijn oor.
      Des te langer ik onder de starende blik van Demetri zit, des te meer de angst voor hem vervaagd. In de afgelopen dagen is hij niet alleen meer open geworden, maar ook zo lief. Het lijkt haast onrealistisch om te denken dat hij me zo ruig behandeld heeft.
      Maar de kloppende pijn in mijn blauwgekleurde arm zegt wat anders.
      ‘Het spijt me, Cara, ik-’
      Halverwege de zin worden de deuren opengegooid en komen Esme, Carlisle, Alice en Edward onder begeleiding van Jane en Alec binnen.
      De vreugde die mijn lichaam overneemt bij het zicht van mijn familie is overweldigend, maar zodra het gezicht van mijn vader in een frons verandert, verdwijnen die gevoelens.
      ‘Carlisle, Aro verwacht je boven, het liefst vergezeld met Edward en Alice,’ zegt Jane. Meteen merk ik het verschil op in de toon van haar stem. Voor even was ik vergeten hoe kil zij en Alec konden zijn. Zo vampierachtig…
      Als ik mijn hoofd kantel, zie ik dat Demetri in geen velden of wegen meer te bekennen is, waarschijnlijk teruggetrokken bij de leiders van de Volturi in de troonzaal.
      ‘Het lijkt erop dat mijn dochter nu de hulp van een dokter nodig heeft,’ zegt mijn vader met een stem vol kalmte en rust. ‘Als jullie zo vriendelijk willen zijn om me een paar seconden te gunnen, Jane en Alec.’
      ‘Natuurlijk,’ antwoord Jane. Haar poeslieve glimlach is niet gemeend en haar stem klinkt zo jong, maar zo wreed. Zo dubbel.
      ‘Cara, op een schaal van één tot tien, hoe erg is de pijn?’ vraagt pap. Hij komt met een geruststellende glimlach op me afgelopen en neemt mijn arm in zijn koude handen. De koelte van zijn aanraking verlicht de pijn direct en een opgeluchte zucht ontsnapt aan mijn lippen.
      ‘Het gaat wel,’ antwoord ik nonchalant, niet de hele waarheid sprekend. Nu, nu mijn familie er is gaat het wel, maar anders zou ik de pijn toch zeker wel een acht of negen geven. Maar misschien heeft dat ook wel te maken met de gepijnigde blik in Demetri’s ogen.
      ‘Acht of negen,’ antwoord Edward ineens, mijn gedachten volgend.
      Ik stuur mijn broer een zure blik. ‘Dat heb ik dus absoluut niet gemist, Edward,’ zeg ik geïrriteerd, nadruk leggend op zijn naam.
      Edward haalt zijn schouders op, alsof het hem vrij weinig kan schelen en richt vervolgens zijn blik weer op Jane en Alec, de duistere tweeling, volgens hem.