H.90.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
‘Je haar is leuk. Het is het eerste wat me aan je opviel. Verder heeft niemand anders die ik ken rood haar’, begint hij,’ En je ogen. Je zei dat je vader groene ogen had en die precies op jou leek qua haar en oogkleur, maar dat is helemaal niet waar. Die van jouw zijn blauw. Met grijs. Er zit wel een beetje groen in, maar niet zo erg als bij je vader. En ze hebben een donker randje. Ik vind ze prachtig.’
In mijn ooghoek zie ik hoe hij licht glimlacht, maar ik durf geen direct oogcontact te maken.
‘Je sproeten vind ik verschrikkelijk schattig. En denk je echt dat je littekens me iets kunnen schelen?’ vertelt hij me en hij neemt zorgvuldig mijn kin tussen duim en wijsvinger, draait mijn hoofd richting de zijne, zodat ik hem aankijk.
Heel licht kust hij me, zo zacht dat ik het bijna niet voel.
Voor een kort moment voel ik zijn lippen langs die van mij strijken en dan vangen zijn ogen de mijne.
‘Zo mooi.’ fluistert hij.
En ik geloof hem.