H.91.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Mijn vader knikt zachtjes naar hem en verlaat dan zonder nog iets te zeggen het huis, laat de deur openstaan, waarschijnlijk om het gevoel te hebben dat hij de strijd die hij helemaal zelf ingebeeld heeft, niet volledig heeft verloren.
Ik doe snel de deur dicht en haal even trillerig adem.
Zelfs nu hij weg is, blijft het kippenvel mijn huid bedekken.
Na een paar seconden kijk ik door het raam naar buiten en zie dat hij net bij de bosrand staat, naar het huis te kijken.
Hij moet gezien hebben dat ik mijn blik op hem gevestigd heb, want bijna direct draait hij zich om en loopt weg.
'Waarom heb je hem binnen gelaten?' vraagt Evan verhit, zijn kaken op elkaar geklemd.
Ik slik opnieuw en draai me met een angstige blik in mijn ogen naar hem om.
'Dat heb ik niet.'