CHAPTIRE VINGT ET UN

Valentina Emily DuPont

De therapie die ik bij dokter Cullen, of Carlisle zoals ik hem moet noemen, zal volgen zal voornamelijk bestaan uit oefeningen die mijn longen sterker moeten maken en het eten van een heleboel groene dingen om mijn weerstand beter te maken. Ook zal hij regelmatig bloed af moeten nemen om de waardes in de gaten te houden, maar dat maakt me toch niet heel veel uit. Het is niet dat ik bang ben voor naalden, gelukkig niet, zoals minstens de helft van de bevolking.
      Ik heb ook naar mijn moeder gebeld, maar zoals ik eigenlijk verwacht zou moeten hebben, had ze te weinig tijd om te praten. Het zou me niet eens verbazen als ze gewoon die handtekening heeft gezet zodat ze van me af is voor een paar dagen.
      Verbaast kijk ik op van het geleende boek als ik een paar klopjes op de deur hoor. Ik heb de hele Cullen familie al ontmoet en hoewel hun imperfecties een raadsel voor me zijn, kan ik niet ontkennen dat ze aardig zijn. Bovendien heb ik meer respect voor Carlisle en Esme gekregen. Je moet het maar in je hebben om vijf kinderen te adopteren.
      Tot nu toe heb ik de familie weinig gezien, maar dat is waarschijnlijk omdat ik mezelf min of meer in mijn ‘kamer’ heb opgesloten. Ondanks dat Carlisle inmiddels al een paar keer heeft gezegd dat ik rustig naar de woonkamer kan komen. Ik ben er overigens pas een dag, dus ik heb geen idee waar hij zich druk overmaakt, maar ik wil de familie niet tot last zijn. Om onder speciaal toezicht van een dokter te zijn is één ding, maar om me te mengen in zijn gezin? Zeker omdat ik thuis ook vrij weinig aandacht krijg.
      ‘Kom binnen,’ geef ik nog als laat antwoord, aangezien de persoon achter de deur nog niet de deur heeft opengedaan.
      ‘Ik was al even bang dat ik daar de hele middag zou moeten staan,’ zegt een opgetogen, jonge stem lachend. Een roestbruin figuur, in plaats van een haast transparant witte komt mijn kamer binnen en verrukt spring ik op van de stoel waar ik op zat.
      ‘Seth!’ roep ik enthousiast uit, blij om een redelijk bekend gezicht te zien.
      ‘Emmy!’ roept Seth op dezelfde toon uit. Hij zet een paar grote stappen naar voren, wat makkelijk gaat met zijn extreem lange benen en sluit me op in zijn warme armen.
      Mijn adem stokt in mijn keel en mijn hart slaat een slag over. Nog nooit heeft een jongen me aangeraakt, of een meisje voor als het wat uitmaakt, en al zeker niet zo makkelijk en vriendelijk als Seth dat doet.
      De plekken die zijn armen aanraken beginnen ineens te gloeien, alsof de huid eronder weg schroeit en ik wil me terugtrekken, maar ik kan mezelf niet helpen; de knuffel van Seth voelt te goed na alle gekheid die ik de laatste paar dagen meegemaakt heb.
      Tot mijn verbazing trekt het branderige gevoel na een paar seconden weg en blijft er een prettig tintelend gevoel achter.
      Seth laat me al net zo casual los, maar het lijkt erop dat onder de roestbruine kleur van zijn wangen iets roods te decteren is. Schattig.
      Ik glimlach en stop mijn friemelende vingers in mijn broekzakken, terwijl ik Seth afwachtend aankijk.
      ‘Dus,’ zegt de jongen terwijl hij op een stoel ploft alsof hij thuis is. ‘Vertel me wat ik gemist heb.’