CHAPTIRE VINGT-DEUX

Valentina Emily DuPont

‘Ik wist helemaal niet dat astma zo gevaarlijk en erg kon zijn,’ mompelt Seth tegen zichzelf.
      Ik vraag me af of de woorden wel of niet voor mijn oren bestemd waren, maar ik besluit om mijn schouders op te halen. ‘Niet veel mensen realiseren zich het. Ik kan ze het niet kwalijk nemen.’
      ‘Maar wel shit zeg,’ mompelt Seth. In gedachten verzonken tikt hij met zijn voet tegen de vloer, zijn ogen op zijn in elkaar gevouwen handen. Ik kan het niet helpen om te staren. Ik ken Seth pas kort, heel kort zelfs, maar toch voelt het niet zo. Het voelt zo makkelijk om met hem te praten, bovendien durft hij nog met me om te gaan na mijn afgang in de kantine op mijn nieuwe school op de eerste dag. Eén ding scheelt, zolang ik bij Carlisle verblijf, hoef ik niet naar school.
      ‘Is er iets waarbij ik je kan helpen?’ vraagt Seth vervolgens met opgetrokken wenkbrauwen. Het lijkt wel alsof mijn ingewanden smelten. Ik betwijfel of ik ooit zo’n schattige jongen heb gezien.
      ‘Geen idee,’ antwoord ik snel als ik merk dat ik weer aan het staren ben. Mijn stem schiet drie octaven de hoogte in en ik neem een seconde om mezelf te herpakken. ‘Carlisle heeft gezegd dat we voornamelijk mijn longen en weerstand sterker gaan maken om er zo voor te zorgen dat ik minder vaak astma-aanvallen krijg, maar er is helaas geen garantie.’
      Seth’s wenkbrauwen vormen zich in een frons en voor een seconde heb ik spijt van mijn woordkeuze. Ik moet ongetwijfeld pessimistisch en nogal negatief overkomen, maar aan de andere kant, het is wel de waarheid en de waarheid is nou eenmaal hard.
      ‘Niet om negatief over te komen of zo...’ mompel ik onder mijn adem, mijn verlegenheid terugkerend. Ik voel de warmte naar mijn wangen stromen en ik wend mijn blik af naar mijn handen.
      Ik hoor Seth zachtjes grinniken, een plezierig geluid, en direct flitsen mijn ogen omhoog.
      ‘Dat dacht ik niet,’ grijnst de jongen speels. ‘Ik dacht aan wat we eventueel zouden kunnen doen. Een klim door het bos is waarschijnlijk te inspannend, maar een wandeling over het strand zou een goed begin zijn.’
      Ik voel hoe mijn hart een slag overslaat en ik moet mezelf in bedwang houden om niet direct in te stemmen met Seth’s ideeën. Ik neem een hap adem en dwing mezelf om rustig te worden.
      ‘Klinkt erg leuk,’ antwoord ik uiteindelijk met een nerveus glimlachje.
      Seth’s glimlach wordt nog groter, als dat überhaupt mogelijk is en automatisch voel ik hoe mijn mondhoeken ook meer omhoog krullen. Dan krijgt Seth ineens een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht, alsof hem iets te binnen schiet, maar bijna direct daarna lacht hij schaapachtig en legt hij zijn hand in zijn nek.
      ‘Ik was dus langs de leraren gegaan om te vragen wat het werk voor de komende twee weken zou zijn, mocht je zolang weg zijn en ik heb het allemaal opgeschreven en verzameld,’ begint Seth aan een stuk door te ratelen. ‘Maar toen ben ik het thuis vergeten om hier naar toe te nemen.’
      Ik barst in lachen uit, terwijl er zich een warm gevoel door mijn lichaam trekt. ‘Ik heb toch nog geen behoefte aan school, Seth, maar wel heel erg bedankt.’
      Het lijkt erop, al durf ik het nog niet met zekerheid te zeggen, dat ik een echte vriend heb gemaakt.


[Quote]Ik ben helaaaas de komende dagen wat minder actief tot helemaal niet actief want ik ga op uitwisseling naar Engelanddddd!