Hoofdstuk 1

2 maanden later
Na die avond ging mijn leven weer zijn gewone gangetje. Alex was vergeten, zo goed als. Mijn studie ging goed en over iets meer dan een week zou mijn beste vriendin terug komen van haar buitenlandse stage van een half jaar.
Alles ging goed, tot vandaag.
Na de eerste maand bestede ik er nog niet zoveel aandacht aan. Het was een stressvolle periode met Alex en met school, het wordt weleens een weekje uitgesteld daardoor. Maar nu, twee maanden later, begin ik me toch ernstig zorgen te maken als ik nog steeds niet ongesteld ben geworden.
Na veel wikken en wegen ben ik toch maar naar de apotheek gegaan en heb een test gehaald, om die optie uit te kunnen sluiten.
Maar daar is niks van gekomen.
Op het schermpje staan twee rode streepjes en op de drie testen die ik daarna heb gehaald staan ze ook.
Twee rode streepjes, volgens de bijsluiter, de controle streep en de teststreep. Maar dat is niet het enige wat de bijsluiter zegt, volgens het op gefrommelde papiertje betekenen de twee streepjes ook een positief antwoord op mijn vraag.
Een positieve uitslag op de zwangerschapstesten die ik zojuist heb gedaan.
“Oh God” fluister ik tegen mezelf en ik laat me langs de badkamer deur naar beneden zakken. “Oh God allejezus”
Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken en haal bevend adem. Dit kan me niet overkomen zijn. Niet met hem, niet nu, niet ooit.
“Hey Jenn, ben je klaar om uit te gaan?” Hoor ik Lhea aan de andere kant van de deur vragen. “De rest gaat ook mee” Sinds één maand zit ik op kamers met een klasgenoot van mij en twee vriendinnen van haar. “Ik denk niet dat ik mee ga vanavond” probeer ik zo normaal mogelijk te antwoorden, hoe in godsnaam ga ik dit aan ze uitleggen.
“We gaan naar De Kroeg” roept ze door de gesloten deur heen en hoopvol kijk ik op. Misschien is hij daar en kunnen we dit samen oplossen. Ik kom overeind en gooi de testen in de prullenbak.
“Ik kom eraan” antwoord ik en ik veeg de uitgelopen mascara onder mijn ogen vandaan.
Een kwartiertje later lopen we de nog steeds veel te volgepropte ruimte binnen en moet ik me wederom een weg tussen dringende lichamen doorbanen om bij de bar te komen.
“Wat kijk je toch steeds om je heen” roept Lhea naar me toe en reikt me een drankje toe die ik weifelend aanneem. Ik weet niet of het wel verstandig is om in deze situatie te drinken. “Zoek je iemand ofzo?” vraagt ze als ik weer om me heen kijk en ik besluit maar te knikken.
“Het kan zijn dat een vriend van mij zo langskomt” Tevreden met mijn antwoord draait ze zich weer om en laat haar heupen wiegen op de muziek terwijl ik met mijn ogen de ruimte verder scan.
Twee keer denk ik zijn blonde haar in de menigte herkennen, maar twee keer bleek het iemand anders te zijn.
Na een uur met mijn glas in mijn handen daar te hebben gestaan loopt er eindelijk een groep jongens de kroeg binnen. De voorste jongen herken ik als Armin en hoopvol kijk ik naar de jongen achter hem.
Hij is bijna een kop groter als Armin en met zijn brede schouders van het werken op de boerderij is hij ook een stuk breder dan zijn vriend. Net zoals de vorige keer nemen ze plaats aan het einde van de lange bar en bestellen ze een ronde shotjes.
“Lhea, die vriend is hier.” Ze lacht en knipoogt vrolijk naar me. “Zorg dat je het gezellig hebt. Ik zie je morgen vast wel weer.” Na nog een knipoog draait ze zich weer van me weg in de volle overtuiging dat ik en Joost iets hebben samen.
Als ik naar de jongens toe loop heb ik heel erg de neiging om mijn drankje achterover te slaan voor wat extra moed, maar in plaats daarvan zet ik het drankje naast Joost op de bank. Verbaasd kijkt hij op naar mij en ik glimlach zwakjes naar hem.
“Hey” groet ik en even kijkt hij me leeg aan tot ik zie dat hij mij herkent.
“Hey! Jij bent die meid van toen he! Jenn was het toch?” ik knijp even mijn ogen dicht en knik dan.
“Dat ben ik” Voor ik ook maar iets kan zeggen springt Armin overeind uit zijn stoel en omhelst me enthousiast.
“Jou ken ik nog!” roept hij blij en ik vraag me af of die kerel 24/7 onder invloed van alcohol is of dat hij echt na één shotje al dronken is.
Ongemakkelijk klop ik op zijn rug als begroeting en wacht tot hij weer is gaan zitten.
“Nog een shotje er bij” hoor ik Joost roepen en verschrikt draai ik me naar hem om.
“Nee dat hoeft echt niet, ik moet nu niet drinken” stamel ik en verbaasd draait hij zich om.
“Wat doe je dan in een kroeg?’ vraagt hij en ik bijt om mijn onderlip om niet te laten zien dat die trilt.
“Kan ik je misschien even spreken?” argwanend kijkt hij me aan, maar dan roept hij naar zijn vrienden dat hij zo terug is en gebaard me naar buiten te gaan, zodat we rustig kunnen praten.

“Kwam je alleen naar de kroeg om mij te spreken?” vraagt hij als we buiten onder het afdakje staan en ik knik ongemakkelijk.
“Ik-” Ik haal diep adem en veeg mijn klamme handen af aan mijn broek. “Toen ik met je mee naar huis ging, heb je toen bescherming gebruikt?”
Mijn woorden lijken door het straatje te galmen, terwijl ik ze nauwelijks hoorbaar heb uitgesproken.
Ook Joost lijkt ze nauwelijks te hebben verstaan als hij me voor een paar tellen onbegrijpend aanstaart. En dan zie ik dat de woorden tot hem doordringen.
“Waarom vraag je dat?” hoor ik hem argwanend vragen terwijl ik met mijn handen aan de zoom van mijn shirt frunnik.
“Jenn, waarom vraag je dat?” vraagt hij nu dwingender en ongemakkelijk kijk ik naar hem op. Nog voor ik de woorden uit kan spreken zet hij geschrokken een stap naar achteren.
“Oh god” mompelt hij met een geschokte blik. “Fack, je bent zwanger he?”
Ik hoeft niet eens te knikken als antwoord. De tranen die over mijn wangen stromen zeggen al genoeg.
“Heb je het al getest?” is zijn vraag en zijn gezicht is wit van ellende. “Zolang je het nog niet getest hebt is er niks aan de hand toch?”
“Ik heb vier testen gedaan.” Mompel ik en ik hoor hem zachtjes schelden.
“Oh shit” fluistert hij terwijl hij met zijn handen door zijn haar wrijft.
Ik snik zachtjes terwijl ik toekijk hoe hij wanhopig heen en weer beent over de stoep. Als hij doorheeft dat ik huil komt hij naar mij toe en drukt me tegen hem aan. Mijn handen grijpen zijn shirt vast en ik druk mijn gezicht ertegen aan om mijn tranen te verbergen.
“Ik zal je helpen in welke keuze je ook maakt oké? Als je abortus wil plegen zal ik bij je zijn, maar als je het wil houden zal ik er ook zijn. Ik beloof het” mompelt hij zachtjes in mijn haar en het maakt me alleen maar harder aan het huilen.
Ik wil het niet houden, over een maand word ik 18 en ik hoop dit schooljaar mijn propedeuse binnen te hebben. Een kind zal alleen maar een negatief effect hebben voor mijn studie, het zal me belemmeren in alles wat ik wil gaan doen voor ik afgestudeerd ben.
Maar toch.
De gedachten aan abortus staat me niet aan. Het is niet de schuld van dit kind, maar van de ouders. We kunnen het een recht op leven niet afnemen, voordat het er überhaupt een heeft gehad.

“Wat gebeurd er als we het houden?” fluister ik na een tijdje en het blijft even stil.
Als ik opkijk zie ik dat ook hij huilt en de tranen zachtjes uit zijn gesloten ogen stromen.
“Dan zullen we zo goed mogelijk voor het zorgen”