Hoofdstuk 5

“GEFELICITEERD!” galmt het door de kamer heen en lachend kijk ik om me heen.
“Eindelijk heb je de van een volwassene bereikt, nu het gedrag nog” verrast draai ik me om.
“Charlie?!” roep ik verbaasd en ik spring op haar af. “Je zou overmorgen pas terugkomen zei je”
Enthousiast sla ik mijn armen om haar heen en omhels haar vrolijk.
“Verrassing” lacht ze en ik grijns vrolijk naar haar.
Ze glimlacht blij terug, maar binnen één seconde veranderd haar gezicht naar woedend.
“Jij dom konijn” sist ze naar me “Hoe kon je zo stom zijn”
Ook mijn gezicht betrekt en beschaamd kijk ik haar aan waarna ik het verhaal nu gedetailleerder uitleg dan ik al aan de telefoon had gedaan.
“Oké, eerst ga ik Joost zoeken en daarna reken ik met jou af”
Ze lijkt deze bedreiging best serieus te nemen en ondertussen scant ze de mensen massa in mijn veel te kleine woonkamer af.
“Is dat hem?”
Ik draai me om en volg haar blik naar de jongen die net binnen komt lopen.
Zijn grijze ogen vinden de mijne en hij zwaait vrolijk naar me en komt onze kant op gelopen.
“Gefeliciteerd!” roept Joost enthousiast en hij geeft me een envelop aan.
Het is een kaartje namens hem en zijn ouders en bevat wat geld waar ik hem voor bedankt.
“Dus jij bent Joost” Charlies ogen zijn tot spleetjes geknepen terwijl ze hem dreigend in zich opneemt.
Joost lijkt er niks van te merken en steekt vriendelijk zijn hand uit die Charlie niet aanneemt.
Ik geef haar een ellenboog stoot in haar ribben.
“Dit is Charlie, ze komt net terug van een buitenlandse stage, nu we het er toch over hebben, hoe was het?”
Ik draai me naar mijn beste vriendin toe en probeer zo geïnteresseerd mogelijk te kijken.
“Verander niet van onderwerp” zegt ze zonder haar blik van Joost af te halen.
Onderzoekend begint ze nu een rondje om hem heen te lopen en scant hem van top tot teen.
Verbaasd kijkt Joost toe wat er allemaal gebeurd en ik wacht af tot Charlie weer naast me staat.
“Oke, ik snap waarom je met hem mee bent gegaan” zegt ze uiteindelijk, maar haar onderzoek is nog niet klaar en ze haalt een notitie boekje uit haar zak.
“Als je zo vriendelijk zou willen zijn om mijn vragen te beantwoorden.”
Verbaasd kijk ik naar het boekje die ze volgekrabbeld heeft met vragen aan Joost.
Ook Joost kijkt haar sprakeloos aan.
“Vraag 1, wat is je volledige naam?”
Het blijft even stil voordat hij toch maar besluit antwoord te geven.
“Johannes Wilhelmus Antonius Huymer” antwoord hij argwanend en we kijken toe hoe Charlie alles in haar boekje krabbelt.
Het ergste is nog dat ik hier helemaal niet zo verstelt van sta, als dit bij Charlie was gebeurd had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan.
“Dus Johannes, wat zette je er toe aan om Jenn mee naar huis te vragen?”
En zo gaat de ondervraging nog even door, ik denk dat ze onderhand al vijf pagina’s heeft volgekrabbeld als ik besluit dat het genoeg is.
“Charlie” probeer ik haar aandacht te trekken maar ze wuift me weg.
“Charlie” zeg ik dwingender deze keer en als dat nog niet werkt besluit ik om harde maatregelen toe te passen.
“Clarissa!” sis ik en als een wesp gestoken draait ze zich naar me om. Na een dwingende blik van mij klapt ze haar boekje dicht.
“Als ik nog verdere vragen heb, zal ik je het laten weten” ze keert hem de rug toe en kijk mij dan aan.
“Het is dat jij het bent, maar als je die naam ooit nog eens in het bijzijn van andere gebruikt gooi ik een taart in je gezicht.” Dreigt ze.
“En? Wat is je conclusie geworden?” vraag ik en ze tikt even nadenkend tegen haar kin.
“Ik snap waarom je voor zijn uiterlijk viel, je hebt altijd al iets met zulke types gehad. En ik haat het dit te moeten toegeven, maar ik denk dat hij een goede vader voor het kind zal zijn. Maar veel keuze heeft hij ook niet, wat een misstap en ik weet hem te vinden.”
Ik schiet in de lach en omhels haar nogmaals “Ik heb je gemist” grijns ik.
“Taart?” vraagt ze grijnzend en ik knik.
“Altijd”
Na de eerste twee happen van mijn taart schuif ik het bord al aan de kant.
“Pak jij de rest maar” zucht ik en verbaasd kijkt ze op.
“Hoef je niet meer?”
Verslagen schud ik mijn hoofd en wijs naar mijn buik als verklaring. Sinds een week heb ik erg veel last van misselijkheid en is mijn eetlust aardig gekelderd.
Charlie, als de goede vriendin die ze is, pakt mijn bordje en schuift binnen twee happen de rest naar binnen.
“Nu ben ik klaar om een normaal gesprek met Joost te hebben”
De rest van de avond en ongeveer de hele nacht is gezellig. Rond een uur of drie gaan de meeste mensen naar huis, maar Charlie zit er de volgende dag aan het ontbijt nog.
Ook Joost ligt nog ergens in het huis, de laatste keer dat ik hem heb gezien lag hij te slapen op het vloerkleed. Maar dat is al weer vier uur geleden.
Nadat ik een paar keer flink gegaapt hebt staat Charlie op.
“Ik ga er maar weer eens vandoor, mijn ouders gedag zeggen enzo”
Ik zwaai haar uit en strompel dan naar mijn slaapkamer.
Het hele huis is een bende en ik vermoed dat mijn huisgenoten niet zullen helpen met het opruimen daarvan. Na de hoeveelheid alcohol die ze ophebben denk ik ook niet dat ze daartoe in staat zijn.
Een vlaag van misselijkheid en vermoeidheid overvalt me weer als ik in mijn slaapkamer aankom en met moeite plof ik neer op het bed.
Ik schrik van een zacht gemompel naast me en als ik opzij kijk zie ik Joost uitgestrekt op mijn bed liggen.
Als er iemand last zou moeten hebben van een kater is hij het wel, met veel moeite weet ik zijn armen en benen wat aan de kant te schuiven zodat ik ook wat ruimte heb in mijn smalle bed en schuif dan naast hem onder de dekens.


Als ik wakker wordt ben ik nog de enige die in bed ligt, volgens mijn wekker is het al vier uur en over anderhalf uur is het de bedoeling dat ik bij Joost thuis ben.
Niet om te koken dit keer, maar om dingen te plannen voor als ik straks hoogzwanger ben.
Kreunend sta ik op en neem een snelle douche waarna ik een spijkerbroek en trui aantrek.
In de keuken kom ik Joost tegen met een kop koffie voor zich, hij steunt met zijn hoofd in zijn handen en wappert wat met zijn hand als begroeting.
Ik grijns om zijn belabberde situatie en pak ook een koffie om wakker te worden.
“Lekker geslapen” Grijns ik en hij krimpt even in elkaar bij mijn stemgeluid.
“Heeeerlijk” antwoord hij. “Ik moet vaker alcohol drinken voor het slapen”
Ik maak een snuivend geluid als antwoord en neem een slok van mijn koffie.
Zoals verwacht zijn mijn huisgenoten al lang en breed verdwenen en hebben Joost en ik de taak gekregen om alles op te ruimen. Wat uiteindelijk nog twee uur duurt.
Samen met Joost fiets ik naar zijn huis, het zou fijner zijn geweest om met de auto te gaan, maar met de hoeveelheid alcohol die nog in zijn bloed zit was dat niet verstandig geweest.
Ik verstop mijn neus onder mijn sjaal en probeer de bijtende kou te negeren terwijl ik verwoed verder trap tot de boerderij in zicht komt.
“Eindelijk” puf ik.
Joost fiets hijgend naast me en kijkt opgelucht omhoog als zijn huis in zicht komt.
“Eindelijk” zegt ook hij en we zetten de fiets in de schuur neer.
“Net op tijd voor het eten” roept Tom vanuit het halletje en ik hoor een dof geluid als hij zijn schoenen neergooit.
“Dag Jennniepennie” grijnst hij terwijl hij op zijn afgezakte sokken langs komt lopen en mijn haar door de war haalt.
“Ook hallo Tom” zucht ik terwijl ik mijn paardenstaart opnieuw maak.
Zoals gezegd staat het eten al op tafel en ik volg het voorbeeld van de jongens en was netjes mijn handen voor ik aan tafel schuif.
Luid discussiërend praten Tom en Sjoerd over iets wat op de boerderij moet gebeuren en ook Joost mengt zich er uiteindelijk in.
Op gegeven moment gaat de discussie over in gelach en komen er allemaal verhalen van de dag aanbod.
Genietend kijk ik toe naar de scene die zich hier aan tafel afspeelt.

Al vanaf het begin heb ik me hier welkom gevoeld, en de gezelligheid en liefde die deze familie uitstraalt, zorgt voor een goed gevoel.
Ik help Maria uiteindelijk met afwassen en daarna gaan Joost en ik weer aan tafel zitten met een stapel papier voor ons.
‘Oké, ten eerste moeten we de voogdij regelen. Hoe we het opvoeden gaan regelen. Ook moeten we kijken naar kraamzorg, baby spullen, bevallingen, doktoren, ga zo maar door” zucht Joost en ik knik instemmend.
“Jup” zucht ik. “Ik heb al met Sophia gebeld over de termijn echo en die is volgende week donderdag”
Hij zet de datum en de tijd in zijn telefoon en belooft me te komen ophalen.
“Ik zat te denken over de voogdij, misschien dat we de eerste tijd samen kunnen wonen, zodat het kind ons allebei de hele tijd ziet.” Stelt Joost tot mijn verassing voor.
Verbaasd kijk ik hem aan. “Samen wonen?” stamel ik verbaasd en hij knikt.
“Het hoeft nog niet nu meteen, maar misschien dat we er over een paar weken naar kunnen kijken. Zo hoeft het kind niet de hele tijd van huis te wisselen”
Ik overweeg zijn aanbod en knik dan begrijpend. “Ik denk eigenlijk wel dat dat een goed idee is” stem ik in. “We zullen het er later nog wel een keer over hebben.”
Vanaf dan gaat het alleen nog maar over de kraamzorg, de ziekenhuizen, de spullen die we nodig hebben en zelfs het tweeling onderwerp komt aan bod.
Uiteindelijk val ik met mijn hoofd op tafel inslaap en ben ik me er vaag bewust van dat Joost me op het bed in de logeer kamer neerlegt en de deur zachtjes achter zich dichttrekt.