H.93.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
‘Het komt wel goed.’ vertelt hij me dan.
Ik maak me los uit zijn armen en veeg de tranen van mijn gezicht.
‘Evan, begrijp het dan!’ stoot ik uit - hard, maar niet boos, eerder verloren,’ Ik ben geen gebroken vaas die je gewoon weer aan elkaar kan lijmen en dat alles dan weer gewoon... gewoon góéd is. Zo werkt het niet! Zo werkt het gewoon niet.’
Zacht trillend kijk ik hem aan en hij wendt zijn blik af.
‘Het spijt me.’ mompelt hij.
‘Het is niet jouw schuld.’
Dan kijkt hij op, zijn donkerbruine ogen gefrustreerd.
‘Van wie dan wel?’
Even ben ik stil.
‘Weet ik niet.’