Scar 31

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
'Dus... dus ik kom gewoon langs om te kijken of het goed met je gaat zodra dat kan. Oké?' Haar stem klinkt in het begin heel vast, maar als ze dat laatste woordje uitspreekt, lijkt ze toch wat te twijfelen.
Ze kijkt me afwachtend aan en ondanks dat haar ogen donkerder zijn dan dat, doen ze me ineens aan de maan denken.
De maan heb ik altijd al onvoorstelbaar mooi gevonden, want zij gebruikt de zon om licht te geven; en die vraagt nooit iets ervoor terug.
En om de een of andere rede zorgt die herinnering aan mijn verdrongen filosofie ervoor dat ik zou willen dat mijn ogen iets uitstraalden wat haar aan de zon deed denken, maar ik weet niet wat ze ziet als ze naar mij kijkt - al is het waarschijnlijk niet waar ik op hoop.
'Oké,’ beaam ik dan.