De dictator
Weet je wat ze zei?
Je weet wel, toen ik vroeg of ik half vrouw, half spin mocht zijn? Weet je wat ze zei?
'Nee. Ik ben bang voor spinnen.'
Deze schrijfster frustreert me zo! Dus puur omdat zij bang is voor spinnen, mag ik er niet eentje zijn? En dan nog maar voor de helft. Wat is dit nou voor iets aparts. Ze is een dictator. Andere woorden bestaan er niet voor. Denk er maar eens over na. Zij heeft alle macht. Ze bepaalt wie er doodgaan, wie er leven, wie er rood haar heeft, wie de held van het verhaal is en wie verdoemd wordt tot een bitter leven vol ongeluk.
EN DAAR MOETEN WE ALLEMAAL MAAR MEE LEREN LEVEN.
Nah-ah.
En weet je wat ze nu denkt?
'Je bent net een ontevreden puber.'
Ha! Dus zonder het te weten heeft ze me net een hint gegeven over wie ik ben: namelijk een puber.
Misschien is dat ook wel zo. Misschien zijn alle beginnende personage's net pubers. Als ze maar niet denkt dat ik d'r ga aanspreken met 'mama,' want dat verdom ik.
Ze heeft trouwens de afgelopen dagen niet eens naar me omgekeken. Ik hing een beetje rond in mijn schim-verschijning en at popcorn terwijl ik door haar verhalen bladerde en wachtte tot ze weer een beetje aandacht aan me zou besteden. Tegenover me zat Winter op haar nagels te bijten.
'Ik weet nog steeds niet wie Chris is,' mompelde ze toen ik vroeg wat er aan de hand was. Ze werd getroost door Bree, die als enige het geluk heeft om personage te zijn in een verhaal dat wél is afgesloten. Althans, als je het echt geluk kunt noemen. Ze verdronk. Supper knappe meid, in de bloei van haar leven, en hup: dood. Zo gaat dat hier.
'Ze schrijft binnenkort verder,' zei Bree bemoedigend. Aan de andere kant van de kamer klonk gesnuif. Misschien moet ik het concept 'kamer' even uitleggen. Het is hier een soort enorme wachtruimte, gevuld met allemaal personage's die geen idee hebben hoe het met ze eindigt. Het is wreed.
'Tuurlijk gaat ze binnenkort verder,' zei de snuiver, 'Ik wacht ook nog maar acht maanden.' Het was Evelynn, die ik herkende aan het zwarte mantel waardoor haar gezicht verborgen bleef. Alle andere personage's blijven een beetje uit haar buurt, omdat ze bang voor haar zijn. Maar ik ben dus nog niets of niemand en dus ken ik nog geen angst en dus interesseert Evelynn me weinig.
Winter barstte in tranen uit omdat ze de zenuwen niet de baas kon. Het arme schaap. Misschien moeten we gewoon allemaal staken, om te laten zien dat we het niet pikken wat de dictator ons aan doet.
'Zullen we een writer's block doen?' vroeg ik, aan niemand in het bijzonder. Geen antwoord. Alleen uit de richting van Evelynn klonk een geïrriteerd gesnuif. Na een paar minuten zei ze:
'Hou jij nou maar je kop, pubertje. Je wilt niet weten wat ik allemaal met brutale kindertjes doe.'
Ik zal straks haar verhaal eens uit de eindeloze stapel trekken, want ik begin razend nieuwsgerig te worden.
Ik hoop in elk geval dat de schrijfster nu genoeg schuldgevoel heeft om Winter uit haar lijden te verlossen. En dat ze iets doet aan de plastic stoelen in deze wachtkamer. Ze zou namelijk comfortabele sofa's tevoorschijn kunnen toveren of een enorm televisiescherm of in elk geval een fatsoenlijke koffiemachine. Het is namelijk vreselijk saai om een hoofdpersoon te zijn.
Reageer (4)
Geweldig geschreven!
5 jaar geledenHaha, nu begint je personage toch stiekem een beetje brutaal te worden. (':
5 jaar geledenHoe kan Bree nog daar zijn als ze dood gegaan is dan? Dat vraag ik me af...
Haha, dit is zo random
5 jaar geledenLove it!
Dit tovert een hele grote glimlach op mijn gezicht, en ik vind dat je het echt super leuk brengt!
5 jaar geleden