De vlam in mij

Starend naar de vlammetjes voelde ik nog een regendruppel mijn wang raken. Een huivering ging door me heen. De koude vallende nacht en een miezerige regen wonnen het van een deken en een kampvuurtje.
Mijn wang rustte op mijn knieën, en ik trok het dunne dekentje tot aan mijn oren, hopend dat het zou helpen om te kunnen slapen. Hoewel ik moe was, kreeg ik de slaap niet te pakken.
Ik wilde zo graag in een comfortabelere houding gaan liggen, maar dat ging niet. Ik kon van houding veranderden, maar dat zou nog steeds niet prettig zijn in deze rieten stoel. Ik wist dat hij gelijk had, en de grond koud was, maar instinctief wilde ik nu in het zachte, al dan niet doorweekte gras gaan liggen. En slapen.

Ik staarde voor me uit, en zag dat hij nog steeds op de zelfde plek tegenover me zat. Al die tijd zat hij daar, alleen af en toe opstaand om nieuwe stukken hout aan het vuur toe te voegen. Al die tijd zat hij daar, op zo’n drie meter afstand, alleen het vuur tussen ons in. Al die tijd zat hij daar, in de regen, wakend over ons tweeën.
“Kan je niet slapen?”, vroeg hij plotseling. Nu pas realiseerde ik me hij me al heel de tijd aankeek.
Ik schudde mijn hoofd, maar betwijfelde of hij dat kon zien. “Nee”, antwoordde ik zachtjes. “En jij dan?” Ik wilde niet dat hij alleen maar voor mij zorgde, maar dat hij zijn eigen rust ook zou pakken. Het probleem was dat hij zichzelf de schuld gaf van de situatie waar we nu in zaten, ondanks dat hij dit nooit gewild had.
“Maak je over mij geen zorgen.” Zijn stem was luid, maar uitputting weerklonk duidelijk in zijn stem. “Het komt goed. Morgen gaan we gewoon weer verder. En het schijnt droog te blijven.”
Ik was te moe om er tegenin te gaan.

Ondanks dat ik eigenlijk wilde dat hij voor zichzelf zou blijven zorgen, was ik hem enorm dankbaar. Dankbaar dat hij me in bescherming nam, dankbaar dat hij me beschermde. Dankbaar dat hij zo veel om me gaf.