Hoofdstuk 7

Klistrandia ging op de rand van het bed zitten, en dacht diep na over wat ze moest doen. De ouders van Yasko hadden misschien wel gelijk gehad. Ze was onbetrouwbaar en was bezig om Yasko van haar eigen fouten te beschuldigen. Misschien zou ze gewoon een onschuldig slachtoffer moeten maken zodat ze het contact met haar vader kon behouden. Of had hij gelijk gehad, en was Yasko toch belangrijker dan haar eigen vader? Nee dat was onmogelijk. En toen nam ze een besluit. Als een plotse ingeving. Ze zou het doen, maar dan wel netjes. Ze zou eerst rustig moeten afwachten en een plan bedenken. Wat zouden de mensen denken als er s' morgens een lijk in haar kamer lag? Erger nog, in haar bed! Het zou niet veel tijd kosten voor men zou kunnen concluderen wie de dader was. Nee, dat was te onvoorzichtig. Langzaam maar zeker borrelde er een plan bij haar naar boven.

Toen Yasko de volgend ochtend ontwaakte, had hij een vreemd gevoel in zijn buik, alsof er iets ging gebeuren. Nog vermoeid van de slaap kroop hij uit het bed. Hij lag uitgestrekt over zijn matras en vroeg zich af waar Klistrandia, zijn reisgenoot naartoe was. Hij herinnerde zich nog dat ze de avond daarvoor samen in één bed waren gekropen. Hij werd rood bij die gedachte en begon het hoopje kleren dat hij had uitgezwiert weer aan te trekken. Zijn maag grommelde en hij keek rond of hij Klistrandia ergens kon vinden. In een hoek van de kamer, onder de vensterbank, zag hij een deken liggen waar Klistrandia hoogstwaarschijnlijk in had geslapen. Obi rende opgewonden door de kamer en krabbelde aan de deur. Net op het moment dat hij de deur opentrok, kwam Klistrandia naar binnen gelopen. 'Ah, je bent dus eindelijk wakker, ik heb dat ding waar jij op zit rond je beest gebonden, en nu kunnen we vertrekken.' Yasko schrok van de wisseling in het hummeur van het meisje. Daarvoor was ze afwezig en rustig geweest. Nu leek ze doodnerveus en opgejaagd. 'Wat is er?' vroeg hij voorzichtig, 'Toch niets met die blauwe slijm, hoop ik?' Klistrandia wierp een vlugge blik op het ding dat nog steeds stevig om haar arm zat geklemd en zei vlug: 'nee, nee, hoor, alles in orde, kunnen we dan nu vertrekken?' Yasko haalde zijn schouders op en liep achter haar aan naar buiten.

Achteraf bleek dat Klistrandia de slechtste paardenzadelaar ooit was, en Yasko had alles weer helemaal opnieuw mogen vastmaken. De Maanling bleef heel de weg haastig voor hem uitrennen en zei geen woord. Yasko voelde dat er iets niet klopte, maar telkens als hij iets zei, kreeg hij een kortaf antwoord. Daarom zei hij er uiteindelijk ook niets van toen hij merkte dat ze steeds lichtjes van hun eerdere koers afbogen en steeds door meer verlatene paden liepen. Zelfs toen ze tenslotte midden in een dicht woud zich klaarmaakten voor de nacht bleef hij zwijgen, al was hij op zijn hoedde. Er moest en zou iets misgaan. Hij zag beelden voor zijn ogen van hoe ze werden opgepeuzeld door een roedel wolven. Eerst lag hij nog wel een uur waker, maar uiteindelijk viel hij langzaam maar zeker in slaap.