CAPITOLO CINQUANTAQUATTRO

||Cara Roseanne Cullen

Seconden veranderen in minuten en deze veranderen in uren en dagen. Op een gegeven moment ben ik de tel kwijt geraakt. Het voelt alsof ik al weken brand, maar ik weet dankzij de verhalen van iedereen in mijn familie dat een transformatie normaal rond de drie dagen duurt. Dat is hoe lang het gif nodig heeft om te verspreiden en om uiteindelijk je hart te verslaan. Misschien lig ik pas een paar uur en heb ik nog twee dagen te gaan. Je besef van alles verdwijnt als je je in deze vorm van pijn bevind. Een vampier komt waarschijnlijk niet dichterbij hel dan dit, want o als hel zo zou voelen, zou ik medelijden hebben met mensen die erin geloven.
      Het enige wat ik hoor is het bloed dat in mijn oren suist en mijn hart die onregelmatig en opgejaagd klopt. En het stel koude handen natuurlijk. Voor één moment zijn die handen verdwenen. Voor wat voelde als een paar dagen, maar wat waarschijnlijk een paar uur geweest moet zijn. Die ijskoude, marmeren handen zijn het enige dat me ervan weerhoudt om de hele wereld te laten weten in hoeveel pijn ik verkeer. Ze smoren mijn kreten en dempen de vlammen tot ze te doen zijn. Soms hoor ik zijn stem, zo fluwelen en glad als altijd, maar het klinkt te ver weg en ik durf niet te antwoorden, wetende dat als mijn lippen van elkaar wijken, mijn hele familie mijn marteling aan moet horen.
      Het vuur begint zich in mijn borstkas te nestelen, als een soort ophoping van magma dat ieder moment in lava kan veranderen. Ik concentreer me op mijn hartslag, die nog steeds als een razende te keer gaat.
      Bam, één seconde. Bam, vijf seconden. Bam, zeventien seconden. Bam, een halve minuut. Bam, een minuut en vierentwintig seconden. Bam, een halve seconde. Bam, een fractie van een seconde. Bam, een honderdsten van een seconde.
      En dan complete stilte.
      Ik hoor geen gepraat, geen ademhalingen. hartslagen of fluisteringen. Het hele huis en iedereen die zij bergt is doodstil.
      De vlammen dempen tot het niets meer dan smeulende restjes zijn, die uitgeblazen worden als allebei mijn handen vast worden gepakt door die van Demetri. Ik heb geen pijn meer, maar daarbij ook geen hartslag of ademhaling. De transformatie is compleet en ik ben officieel een vampier.
      Ik weet niet wat ik moet voelen. Vroeg of laat zou ik toch veranderen, maar was dit wel de juiste tijd? Een vlaag aan herinneringen overspoelt me. De vage lichten en het gevoel van gebroken botten, maar de herinneringen bezorgen me hoofdpijn. Ze zijn niet scherp en mistig en zorgen ervoor dat ik me oncomfortabel voel.
      'Cara,' fluistert een stem die ik nog nooit gehoord heb, maar me o zo bekend voor komt.
      Ik weet op instinct dat het Demetri is, omdat hij de enige is die zich in deze kamer bevind, maar zijn stem klinkt zo anders met een gehoor zo bovennatuurlijk als de mijne nu is. De stem zorgt voor kriebels die van mijn tenen door mijn lichaam reizen helemaal tot aan mijn kruin en mijn maag salto's laat maken.
      Vroeg of laat moet ik toch mijn ogen openen, dus ik besluit het nu maar te doen. Mijn oogleden wijken van elkaar en het eerste dat ik met mijn nieuwe zicht zie, zijn een paar betoverende ogen. Mijn mensen geheugen vertelt me dat ik wist hoe Demetri's ogen waren, kastanjebruin dankzij zijn nieuwe dieet, maar mijn nieuwe zicht zeg dat ik als een blinde vrouw gekeken heb. De duizenden spikkeltjes lichtbruin, donkerbruin en lichtjes rood maken een combinatie zo uniek dat ik een paar seconden moet nemen om het in me op te nemen.
      Dan krullen mijn mondhoeken in een glimlach. 'Demetri.'