CAPITOLO CINQUANTACINQUE

||Cara Roseanne Cullen

Ik weet dat ik Demetri altijd mooi heb gevonden, maar de menselijke herinneringen die me overspoelen van mijn momenten met de eeuwenoude vampier zijn zo detailloos dat het triest is. Het is niets in vergelijking met dit. De manier waarop zijn huid vanuit kleine diamantjes opgebouwd is, alsof hij uit marmer gebeiteld is door de beste artiest in deze wereld met een oog voor zulke perfectie dat het onmogelijk zou moeten zijn. Maar dat is het niet. De Demetri met de perfecte huid en lippen die zo zacht lijken dat ik de neiging krijg om de mijne erop te drukken die over me hangt is echt.
      Ik ga overeind zitten en ik voel mijn hoofd tegen die van Demetri knallen. Als ik een mens was geweest dan had ik ongetwijfeld een hersenschudding gehad, maar nu kan ik er alleen maar om giechelen. Mijn ogen zien de minuscule barst in zijn voorhoofd, maar tegen de tijd dat mijn vingers over de zijn huid glijden, is het alweer verdwenen. Laat het aan mij over om zelfs een kluns als vampier te zijn.
      'Cara,' zegt Demetri, zijn stem zo breekbaar en hard tegelijkertijd dat ik er aan moet weten. Hij pakt mijn vingers die gefascineerd over de huid van zijn jukbeenderen glijden en vouwt zijn eigen vingers erover heen. Zijn lichaamstemperatuur gaat onopgemerkt, nu we dezelfde temperatuur hebben. 'Hoe voel je je?'
      Gebiologeerd volgen mijn ogen de beweging die Demetri's lippen maken en opnieuw krijg ik de neiging om mijn lippen tegen de zijne te duwen. Ik onderdruk het onbekende gevoel en glimlach. Ik voel me geweldig, nee, meer dan geweldig. Ik ben overrompeld bij alle details die nu zo duidelijk zijn, maar onopgemerkt gingen in mijn vorige leven. Ik kantel mijn hoofd weg van Demetri's perfectie en staar in de kamer. Ik lig in mijn eigen kamer, op mijn eigen bed. Ik kijk naar de kleine dauwdruppeltjes op de ramen, die kleine moleculen die door de lucht dwarrelen en de enorme laag stof die neergedaald is op de boeken in mijn boekenkast. Ik vraag me af hoe de anderen met al deze details omgaan en of je er op een gegeven moment aan gewend raakt.
      'Het ziet er naar uit dat mijn boekenkast wel een stofbeurt kan gebruiken,' zeg ik.
      Ik schrik en mijn hand schiet naar mijn keel. Zachtjes wrijf ik over de plek waar mijn stembanden moeten zitten. Mijn mensenherinneringen zijn vaag, maar ik weet donders goed dat dat mijn stem niet is. Deze stem is elegant, met een randje zo zoet en glad als honing. Ik kan me niet voorstellen dat deze stem ooit een valse toon kan halen of iets op een lelijke manier kan zeggen. En het is mijn stem.
      'Het begin is altijd zo raar,' glimlacht Demetri. Zijn hand vindt mijn blote schouder en ik voel de elektrische schokjes die onze huid uitwisselen. Het is een raar, maar verslavend gevoel.
      Een ander raar gevoel is het brandende gevoel in mijn keel. Mijn vingers versterken hun grip en als het de nek van een mens geweest was, dan had ik nu alle botjes kunnen voelen breken. Maar dat is niet meer het geval. Het voelt alsof het pijnlijke gevoel dat zich eerst over mijn lichaam verspreid had, zich nu heeft opgehoopt in mijn keel. Ik heb dorst en ik voel de afgunst naar mezelf als ik door heb waar ik dorst naar heb.
      'Geen zorgen,' zegt Demetri geruststellend. Zijn duim draait kalmerende rondjes op mijn schouder. 'Carlisle gaat zo met je jagen.'