CHAPTIRE TRENTE-TROIS

Valentina Emily DuPont

Met dezelfde stomme uitdrukking op mijn gezicht als twee uur geleden zit ik op het randje van mijn bed. Naast me ligt mijn inhalator, voor het geval dat mijn gedachten me zo druk maken dat ik in een astma-aanval beland, en in mijn handen heb ik een knuffelkonijn dat ik al sinds mijn geboorte heb. Het is een oud, verkleurd vod en je kan amper zien wat het moet voorstellen. Soms overweeg ik het weleens om hem aan Lupus te geven, maar iedere keer kan ik het niet over mijn hart verkrijgen.
      'De wereld is zo raar,' mompel ik onder mijn adem. Ik laat me op mijn zij vallen en zonder waarschuwing springt Lupus naast me op bed. Hij krult zich tegen me op en legt zijn hoofd vlak voor de mijne. Zijn ogen stralen wijsheid uit. Soms doen ze dat, andere keren is hij een echte pup met ogen die schitteren van speelsheid.
      Ik aai mijn beste vriend over zijn neus. Ik zou nooit een beschermengel kunnen zijn. Ik kan mijn demonen nog niet in mijn dromen verslaan, laat staan iemand met mijn leven beschermen. Ik heb nu al medelijden met de persoon, wie ik zogenaamd moet beschermen. Ik denk dat het geen prettig einde word als Carlisle gelijk heeft.
      De andere dingen vallen echter wel op hun plaats. Waarom Edward soms ineens begint te gniffelen vanuit het niets en de schuld geeft aan binnenpretjes. Waarom de Cullens nooit met me mee-eten en de reden waarom ze zo koud en perfect zijn. Het zijn vampiers en het voelt zo raar om dat alleen al te denken.
      Automatisch flitsen mijn gedachten naar Seth en ik vraag me af of hij van de Cullens weet. Ik schud met mijn hoofd en rol met mijn ogen. Natuurlijk weet hij van de Cullens af, daarom heeft hij met meer kennis dat ik gesproken. Ik vraag me af of Seth wat is, aangezien mijn hand haast leek te verbranden toen ik hem voor het eerst aanraakte. Carlisle denkt dat mijn vingertoppen gaan gloeien als ik voor het eerst in aanraking kom met een mythisch wezen en dat ze blijven gloeien als het een wezen met kwade intenties is.
      Ik heb gevraagd of Seth wat is, maar Carlisle kon alleen maar glimlachen en zeggen dat het niet zijn plaats is om mij dat te vertellen, wat alles alleen maar mysterieuzer maakt. Seth is iets en Carlisle wilt het me niet vertellen, dus wat kan hij mogelijk zijn?
      Cass is een vampier, dat is me inmiddels wel duidelijk. En de beschermengel in mij-wat overigens heel ongemakkelijk is om er zo over na te denken- heeft haar naar haar ware vorm gedwongen, de vampier die ze is. Alles lijkt erop dat Carlisle gelijk heeft, maar toch wil ik het niet geloven. Ik wil een mens met een mensenleven. Gosh, ik heb astma. Als ik moet rennen om iemand te beschermen, zal ik een astma-aanval krijgen en zal die persoon mij moeten redden met mijn medicijnen. Het is niet eens zeker of ik een beschermengel ben, maar als dat het geval is, heb ik geen idee wat het inhoudt, maar weet ik wel dat ik de slechtste ooit ben.
      Met een zucht buig ik me voorover naar Lupus en geef ik hem een kus tussen zijn ogen. 'Gelukkig ben jij gewoon een hond. Of ben je stiekem een mens die door een heks in dit lichaam getoverd is?'
      Lupus sluit zijn ogen alsof hij me voor gek verklaard en met een diepe zucht laat ik mijn hoofd op mijn kussen vallen. 'Ik weet het, Lupus, ik weet het.'