Hoofdstuk 6

Het spel was simpel: hij moest één basketbal in de basket zien te krijgen. Toch mistte hij negen ballen op rij. Op de achtergrond lachte Nikolai hem uit. ‘Daar gaat je trots,’ zei hij plagend.
      Timo’s wenkbrauw begon te trillen uit frustratie. Hij draaide zich woest om en duwde de bal in Nikolai’s handen. ‘Als jij het zoveel beter kunt,’ snauwde hij, ‘toon het dan maar.’
      Nikolai keek zenuwachtig om zich heen. ‘Ben je zeker? Dit is je laatste bal.’
      Timo zuchtte. ‘Ga je gang.’
      Nikolai stapte naar voor, nam de bal in zijn hand en wierp hem vooruit. Hij belandde moeiteloos in de ring, alsof Nikolai dit rotte spel iedere dag speelde. ‘Wat…’ bracht Timo uit. ‘Dat is zo oneerlijk!’
      ‘Proficiat meneer!’ zei de vrouw die eerder nog zijn tientje had aangenomen. ‘Welke prijs wilt u?’
      De rest van de dag werd Timo omgetoverd in Nikolai’s muilezel, waarbij hij zijn reusachtige hond overal mee naartoe nam. Verschillende kinderen wezen hem na met de boodschap dat ze ook zo’n knuffel wilden. Nikolai schitterde van de trots.
      ‘Ik kan het nog steeds niet geloven,’ bromde Timo.
      ‘Dat je je trots letterlijk hebt weggegooid?’ vroeg Nikolai. Hij giechelde wat en nam de hond even over. ‘Het leven zit je echt niet mee, ofwel? Eerst alle pech aan zee en nu je vervlogen trots…’ Nikolai keek hem gespeeld medelevend aan. ‘Wat heb je het toch vreselijk.’
      ‘Ach, hou op.’
      ‘Ben je altijd zo chagrijnig op dates?’
      Timo’s ogen gingen een beetje open – dit was een date. Hij glimlachte een beetje zenuwachtig en krabde de achterkant van zijn hoofd. ‘Het spijt me,’ zei hij. ‘Het was niet de bedoeling.’
      ‘Geen probleem.’ Nikolai stak zijn duim in de lucht, al was dat niet simpel met de knuffel nog in zijn handen. ‘Ik vind het best amusant om je zo bezig te zien.’
      Deze jongen… Soms kon Timo hem echt wurgen.
      ‘Nu…’ Nikolai wapperde met zijn portemonnee in Timo’s richting. ‘Ga een ijsje voor me halen.’ Toen Timo zijn portemonnee niet meteen aannam, gooide Nikolai hem Timo’s richting uit, waarbij hij tegen zijn hoofd knalde. Vervolgens moest Timo de portemonnee van de grond rapen, terwijl hij nog steeds over de pijnlijke plek op zijn hoofd wreef.
      ‘Jij…’
      ‘Wat een jongen niet voor ijs moet doen,’ zei Nikolai. Hij stak zijn tong uit.
      Timo zuchtte en kocht twee ijsjes. Vervolgens zetten ze zich op een bankje. Nikolai had de grote hond naast zich neer gezet en beval Timo om aan zijn andere kant te komen zitten.
      ‘Wil je eens in die achtbaan gaan?’ vroeg Nikolai, terwijl hij naar een enorme achtbaan voor hen wees. Hij likte even aan zijn ijsje en keek vervolgens enthousiast Timo’s richting uit. ‘Ik wilde er altijd al eens in, maar mijn vrienden zijn te bang.’
      Timo’s mondhoek ging omhoog. ‘Ja, ik wil wel in die achtbaan.’ Tien minuten later had hij enorme spijt van die uitspraak en trippelde hij zenuwachtig heen en weer in de wachtrij. Op het eerste gezicht had de attractie er redelijk normaal uit gezien, maar toen was Timo’s oog gevallen op een enorme steile helling. Niet veel later zag hij ook nog eens zeker vijf schroeven en een tweede helling, die zo steil was dat het net zo goed een vrije val had kunnen zijn. Waar was hij in hemelsnaam aan begonnen?
      Nikolai nam zijn hand beet. ‘Niet zo bang,’ zei hij. Ze waren bijna aan de beurt – de volgende rit was voor hen. ‘Er sterven zelden mensen in pretparken.’
      Dat maakte het niet beter! ‘Kan mijn hart dit wel aan?’ Op de achtergrond hoorde hij de gillen van de mensen wiens ingewanden door elkaar werden geslingerd onder de G-krachten.
      ‘Je hebt geen zwak hart, ofwel?’
      Timo schudde zijn hoofd. Hij rechtte zijn rug en ademde diep in en uit. Het was maar een attractie. Hij had ergere dingen meegemaakt in zijn leven. Maximaal één minuut en hij had deze beproeving doorstaan.
      Hij merkte dat hij Nikolai’s hand nog steeds vasthield. Zijn hart ging iets sneller slaan toen hun ogen elkaar ontmoetten. Hij had nooit eerder iemands hand vastgehouden op deze manier…
      Timo maakte zijn hand terug los en Nikolai keek hem een beetje verschrikt aan.
      ‘Het is aan ons,’ zei Timo, terwijl hij met trillende benen naar de achtbaan liep. Terwijl hij zich in het zeteltje zette, kalmeerde hij een beetje. Toen Nikolai naast hem kwam zitten, leek alle spanning uit zijn lijf te lopen. Hun karretje kwam met veel lawaai in beweging. ‘Waar ben ik aan begonnen?’ piepte Timo.

Op de foto had Nikolai zijn armen in de lucht gegooid met een brede lach op zijn gezicht. Timo zat naast hem met dichtgeknepen ogen en een gespannen lijf, terwijl zich uit alle macht probeerde vast te houden aan hun karretje. Het contrast had niet groter kunnen zijn.
      ‘Ik wil hier graag een sleutelhanger van!’ riep Nikolai.
      ‘Wacht… Wat?’ bracht Timo uit. Hij schudde Nikolai even door elkaar. ‘Heb je mijn gezicht gezien op die foto?’
      ‘Het is precies vanwege je gezicht op die foto!’ Nikolai nam de sleutelhanger lachend in ontvangst, terwijl hij een traan uit zijn gezicht wreef. Hij zuchtte even. ‘Timo, je bent echt geweldig.’
      Ze haalden hun knuffel terug op en wandelden samen naar de uitgang van het pretpark. Toen ze dat deden, haakte Nikolai ietwat onzeker zijn pink in die van Timo. Toen Timo zich niet verzette, gleden hun handen in elkaar. Nikolai keek hem breed glimlachend aan. ‘Ik heb het naar mijn zin gehad vandaag.’
      Een soort ongemakkelijke spanning bouwde zich op in Timo’s buik. Zijn borstspier leek samen te trekken. Zijn hart sloeg net iets sneller dan normaal. Verliefd? Hij? Op Nikolai?
      Nikolai liet zijn hoofd op Timo’s schouder rusten en glimlachte tevreden voor zich uit. Hoe kon iemand niet verliefd worden op die glimlach?
      Het was pas in de auto dat Timo merkte dat hijzelf ook een lompe glimlach op zijn gezicht had staan.
      Nikolai leek ietwat geamuseerd toen Timo’s wangen rood werden, maar hij zei niets.
      Timo had hem alles moeten opbiechten op dat moment… maar hij kon het niet.