Hoofdstuk 5

Ons nieuwe huis is ook bijna bewoonbaar en we ik kan niet wachten om eindelijk uit dit hostel te kunnen en een eigen thuis te hebben. Ook is over drie weken de grote vakantie hier weer afgelopen en zullen Amy en ik onze schoollevens weer moeten op gaan pakken na al die tijd. Nieuwe vrienden maken en ons gaan richten op de toekomst hoort hier ook bij. Dat laatste vind ik prima, maar in vrienden maken ben ik nooit ze goed geweest.
Het verleden moeten we maar achter ons laten en met z'n drietjes moeten we weer door.
Hoe zou het nu met papa gaan? Zou hij nu dan eindelijk in gaan zien dat hij verschrikkelijk fout zat? Hoe fout hij al die tijd bezig was? Zal de pijn ooit helemaal wegtrekken?
Automatisch grijp ik naar het litteken in mijn zij. Ook al doet het litteken van die brandwond al jaren geen pijn meer, toch zal hij er wel altijd blijven. We moesten vluchten en hebben toen zoveel achter moeten laten, omdat we zonder enige waarschuwing midden in de nacht zijn vertrokken. Niet alleen persoonlijke bezittingen zijn achtergebleven, maar ook onze vrienden en familie moesten we achter laten.
De deur van mijn kamer gaat langzaam open en Amy komt voorzichtig binnen.
'Het is nog vroeg Amy.. De zon is nog niet eens op. Ik wilde zo nog heel even proberen om te gaan slapen.'
'Ik kan niet slapen Juul.' Ze klinkt moe en ze ziet er, ondanks haar 13 jaar en vele make-up, erg klein, jong en kwetsbaar uit.
'Kom maar zitten.' Uitnodigend klop ik op het bed. 'Wat is er mis? Je ziet er slecht uit vanochtend. En kom nu niet aan met dat je make-up niet goed zit, want dat is niet wat ik bedoel.' Ik glimlach naar haar.
'Ik kan gewoon niet slapen. Dat is alles.'
'Als je wilt mag je vannacht wel in mijn bed slapen.'
'En jij dan?'
'Ik heb erg geen bezwaar tegen om nog even te gaan liggen in de grote stoel.'
Met een glimlach sta ik op uit bed, neem een dekentje mee en maak het mijzelf gemakkelijk op de stoel. Voor zover dat mogelijk is op een stoel natuurlijk.
'Ik ben hier voor je als je weer eens nachtmerries krijgt. Dat beloof ik je!'
Ze sluit haar ogen en even later hoor ik hoe haar ademhaling zwaarder hoor worden. Niet veel later volg ik haar voorbeeld ook maar. Ik hoop echt dat we snel uit deze situatie bevrijdt worden, want dit gaan we echt niet langer trekken. Zeker Amy gaat het allemaal teveel worden. Nieuw huis, nieuwe school, opnieuw vrienden maken, etc. Eerst maar proberen nog wat rust te pakken, want we gaan alle energie hard nodig hebben ben ik bang.