H.134.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Dan, heel gedempt, klinken er deuren die open en dicht gaan, stemmen. Het gaat minutenlang door. Zo nu en dan meen ik Gioa’s stem van de rest te onderscheiden, maar ik kan niks verstaan. Er klinkt een klap, alsof iemand tegen de muur aan slaat of iets omgooit. Ik kijk met een ruk op wanneer ik het geluid van de veiligheidspal van een wapen die naar achteren wordt gehaald herken. Er klinkt geen schot, maar ik ontspan niet. Er klinkt een onverstaanbare stemverheffing en dan weer een klap. Ik kan een kreun van pijn onderscheiden. Ik herken gelijk dat het Gioa is en mijn gezicht vertrekt, wat Eli verschrikkelijk amusant blijkt te vinden. Even is het zo stil dat ik het in deze kamer niet kan horen. Dan hoor ik Gioa het ineens uitschreeuwen van de pijn.