H.136.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
‘Nee. Nee, dat klopt niet.’ Het klinkt alsof hij bijna huilt en er de steen die al maanden in mijn maag ligt, wordt nog zwaarder. ‘Niet waar. Je... we hebben urenlang gepraat over wat we later wilden doen. Je... je zei dat we... dat je nooit meer bij me weg wilde. Je zei dat we altijd samen zouden zijn.’
Ik knipper nog meer tranen weg en wanneer ik zeker weet dat ik kan praten zonder te snikken, zeg ik: ‘Dan moet ik vast heel veel van je gehouden hebben.’ Ik bijt op mijn lip en dan op de binnenkant van mijn wang, tot de smaak van bloed mijn mond vult. Ik wil alles terugnemen wat ik gezegd heb, zeggen dat hij mijn hele wereld is, maar als ik dat doe, zou hij niet weggaan als hij de kans zou krijgen zonder mij te te vluchten. ‘Maar nu niet meer.’