H.144.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
‘Gioa, het is oké. Ik beloof het je. Ga maar gewoon met hun mee, oké? Het komt wel goed,’ zegt James.
‘Ga je niet mee?’ vraag ik benauwd, me nog steeds aan hem vastklampend om niet door mijn knieën te zakken. Is dit hoe een paniekaanval voelt?
Hij schudt zijn hoofd. ‘Wanneer de dokters klaar zijn, kom ik zo snel mogelijk weer maar je toe. Ik blijf in het ziekenhuis. Je bent nu veilig. Ik beloof het je, oké?’
Ik slik en ik wil iets zeggen, maar mijn keel voelt te dicht om er woorden doorheen te persen. Toch weet ik uiteindelijk kleintjes uit te brengen: ‘Oké.’