H.145.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Zodra ze weggaat en de deur achter zich sluit, komt er een vermoeide zucht over mijn lippen. Ik bijt op mijn lip om niet te huilen, al voel ik de tranen in mijn ogen prikken. De vorige keer was het alleen ik die in het ziekenhuis belande, maar dit keer ook Evan. Hij is bijna doodgegaan, alleen omdat hij mij kende. Waar houdt het in hemelsnaam op?