The Injuries To Myself

Ik streek met m’n vingertoppen langs de krullende letters. Hij wist dat ik een zwak had voor oude Engelse poëzie en dan vooral die van Shakespeare. Toen we het behandelde in de klas had hij de hele tijd door ieder sonnet naar me zitten fluisteren, zonder ook maar een blik te werpen op zijn boek. Hij leek ze allemaal uit het hoofd te kennen, niet dat dat me verraste. Het was mijn favoriet en hij had met zijn eigen handschrift neergeschreven in mijn boek. Ik wou het er uit scheuren en weg gooien, maar mijn hart kon het niet toe laten. Ik wou huilen, vlekken achter laten op het gekreukte papier, maar niet een traan leek over m’n wang te willen lopen. Ik wou niet gelukkig zijn, ik wou kwaad zijn dat hij hier was, dat hij in mijn schrift geschreven had, maar dat kon ik niet. Ik was zwak en dat wist hij blijkbaar ook. Ik legde het weg op m’n bureau, duwde het licht uit en kroop onder mijn laken dat zijn armen om heen sloeg. Nu zou hij me beschermen van het gene waarvan ik niet beschermd wou worden. Ik wist niet of Bella, Alice en Edward er nog steeds waren, maar dat maakte ook niet echt uit. Ze zouden me beschermen, dat moest gewoon, dat had hij me belooft en ik zou er hem ophouden. Ik verstopte mijn gezicht dieper en probeerde te slapen, maar iets leek naar me te kijken van het donker van de nacht. Ik keek om mijn laken heen en een schaduw sloop weg. Ik sprong uit bed, trok met een ruk het raam van m’n balkon open en ging de kou binnen. Een rilling kroop langs me heen, deed rillen tot over m’n hele lichaam.
“JASPER!” schreeuwde ik, eindelijk tranen die wouden vallen. Een schaduw werd duidelijk in de bomen van het bos dat achter ons huis lag.
“Waarom ben je hier, waarom kon je niet gewoon weg blijven, wat wil je nu…”
Zijn gouden ogen lichtte op en de ontrekken van zijn perfecte gezicht waren duidelijk zichtbaar in het licht van de maan. Ik veegde kwaad m’n tranen weg en snikte,”Ik hield van je, waarom?”
Een steek liet m’n spieren samen trekken en me in één krimpen. Ik zakte door m’n knieën en klemde m’n armen om m’n buik. Ik probeerde het huilen te stoppen en verder naar hem te schreeuwen, maar ze hadden gelijk, ik stond op het punt van breken. Een tik zou genoeg zijn om me te laten barsten, als porselein dat aan stukken viel tegen de grond. Duizenden kleine stukjes die als scherven op de grond lagen. De wind blies mijn haren langs m’n gezicht en een stem weerklonk,
“The injuries to myself I do, doing thee vantage, double-vantage me.
Such is my love, to thee I so belong, that for thy right myself will bear all wrong”
Ik keek gepijnigd en staarde in zijn blik, een die ik had gehoopt nooit te zien.
“Hoe durf je Shakespeare tegen me te gebruiken!”
Hij fronste zijn hoofd en staarde naar ieder deel van mijn gezicht in het maan licht. Ik wou wegkijken maar het was te moeilijk, hij knoeide met mijn gevoelens en hij wist maar al te goed dat dat het gene was wat ik het meeste haatte in de hele wereld.
“Ik hou van je…”mompelde hij, boog zich naar voor en…