CHAPTIRE TRENTE-NEUF

Valentina Emily DuPont

Het heeft gelukkig inderdaad niet lang geduurd voordat we op het strand arriveerden. Alhoewel Brady de rest van de trip geen hatelijke opmerkingen heeft gemaakt over mijn of Seth's zangkunsten noch danspasjes, weet ik niet zeker of hij nog geïrriteerd is. Daarom spring ik maar gewoon als eerste de auto uit en loop ik naar de achterkant. Echter is Seth een stuk sneller en voor ik het weet geeft hij me een zacht duwtje richting het strand.
      'Geen zware dingen voor jou om te tillen,' zegt hij met een vriendelijke glimlach, maar een bezorgde twinkeling in zijn ogen. Hij denkt waarschijnlijk terug naar de laatste astma-aanval die me overkwam toen ik een tak uit de weg tilde.
      Ik rol mijn ogen en werp een blik op de inhoud van een de laadruimte. 'Ik wist niet dat een bal en een kleed onder de term 'zwaar' vielen.'
      Seth glimlacht even, maar hij trapt duidelijk niet in mijn zet. Voor ik 'bal' of 'kleed' kan zeggen heeft hij alle spullen in zijn armen en die van Brady gestouwd. Hij geeft me een knipoog en voor ik mezelf kan inhouden, floepen bepaalde woorden over mijn lippen.
      'Die knipoog zal me eerder aan een astma-aanval helpen dan het tillen van een bal, maar goed, wat jij wil, Seth,' zeg ik nonchalant, terwijl ik mijn schouders optrek. Echter, zodra ik mijn schouders weer laat zakken, lijkt het alsof ik een klap met ijskoud water krijg. Waar haalde ik in vredesnaam het lef vandaan om dat te zeggen?
      Het gefluit van Brady helpt ook niet bepaald mee en snel draai ik me met mijn rug naar het duo. Misschien is maar beter als ik de rest van de middag gewoon van het ruisen van de zee en de zwakke zonnestralen geniet en mijn lippen stijf op elkaar houd. Voor ik nog meer gênante dingen eruit floep. Seth moet nu wel denken.
      'Emmy!' roept de persoon in kwestie.
      Ik kijk over mijn schouder, blij voor de ietwat koude wind die de blosjes van mijn wangen gewaaid heeft, of op z'n minst gedeeltelijk. Nu pas valt het me op hoe ver Seth en Brady achterop me liggen. Blijkbaar heb ik een steviger loop tempo ontwikkeld dan ik me bewust van was. Ik richt mijn blik op Seth en bij het zien van zijn schaapachtige glimlach word ik warm vanbinnen. Man, ik heb het zwaar te pakken.
      'Wat is er, Seth?' roep ik fronsend.
      Seth geeft me, behalve een afwezige glimlach, geen antwoord en mijn blik verschuift naar Brady. Brady kijkt van mij naar Seth en rolt met zijn ogen, alsof hij de enige, normale persoon aanwezig is. Hij geeft Seth een onnodig harde duw, die vast goed bedoeld was, al betwijfel ik dat zelfs stiekem, maar er wel voor zorgt dat Seth over zijn eigen voeten struikelt en languit in het zand gaat. Alle voetballen, kleedjes en dekentjes en doeltjes vallen uit zijn handen en twee ballen rollen mijn richting in.
      'Seth,' roep ik verschrikt uit. Snel ren ik op de jongen af, al weet ik uit ervaring dat hij waarschijnlijk niet veel pijn heeft. Op één van onze strandwandelingen had hij namelijk een gat in het zand over het hoofd gezien en het ene moment liep Seth naast me en het volgde ging hij door zijn benen, richting het zand. Toen had hij, afgezien van een paar geschaafde en onthaarde knieën, ook geen last van pijn. Hij liet me echter wel beloven dat ik het nooit aan een van de jongens zou vertellen.
      'Niets aan de hand,' zegt Seth grinnikend als ik naast hem kniel. Hij duwt zichzelf op zijn achterste en kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. 'Kunnen we wel doen alsof dat nooit gebeurd is?'
      Ik rol met mijn ogen en geef Seth een zachte, speelse duw tegen zijn schouder. 'Hoe denk je dat ik me voel als ik zo'n beetje het leven door struikel en stuntel?'
      Seth grijnst. 'Vast als een prinses.'