1 * 2

Na de show liep Danielle richting haar woonwagen. Ze stonden allemaal achter de grote circustent geparkeerd, in één grote chaos. Toch vond Danielle haar woonwagen bijna meteen. Het was de grootste van allemaal - op de wagen van de circusdirecteur na, natuurlijk. Daarbij stond op iedere woonwagen geschilderd wie de bewoner was. Op Danielle’s wagen hadden ze een prachtige tekening van een koorddanseres gemaakt, die Danielle vaak bewonderde wanneer ze er voorbij kwam.
Danielle liep de wagen binnen en stootte zo bijna haar moeder omver. ‘Eindelijk, daar ben je!’ viel Danielle’s moeder meteen uit. ‘Waar heb je mijn oogpotlood gedaan?’
Verward keek Danielle haar moeder aan. ‘Waar hij altijd ligt.’ Danielle liep haar moeder voor naar de kleine badkamer, achterin de woonwagen. Ze rommelde wat in de kastjes en zag in de spiegel hoe haar moeder iedere beweging volgde. De vrouw was volledig opgekleed in haar rol als waarzegster, maar ze kon niet vertrekken zonder haar kenmerkende, zwarte ogen.
Danielles maag trok samen toen ze besefte waar ze het oogpotlood het laatst gezien had; bij de grootste spiegel in de slaapkamer, waar ze zich had klaar gemaakt. Danielle mompelde iets en snelde toen naar de kamer, waar ze het potlood inderdaad op de grond zag liggen. Ze gaf het aan haar moeder, wiens ogen op onweer stonden.
‘Dit is de laatste keer dat je mijn spullen gebruikt, Danielle.’ De vrouw liep naar de spiegel en met geoefende bewegingen maakte ze haar ogen zwart. ‘Hoe ging de show?’ vroeg ze tegelijkertijd.
Danielle sloeg haar ogen neer. Alle magie die ze vanavond had gevoeld, was verdwenen. ‘Prima,’ mompelde ze. Danielles moeder knikte, grabbelde haar spullen bijeen en liep toen de wagon uit, zonder nog een woord te zeggen.
Danielle zuchtte en liet zich op het bed neer zakken. Danielle’s moeder was de waarzegster van het circus. Ze had een eigen tentje, waar ze de bezoekers op hun terugweg naar huis kon ontvangen. Door het oponthoud had ze wat mogelijke klanten verloren en dat zou ze Danielle ongetwijfeld kwalijk nemen.
Danielle probeerde het van zich af te zetten, strekte haar benen en boog zich voorover, waardoor ze makkelijk haar tenen kon omringen met haar handen. Zo ging ze al haar stretchoefeningen af, hopend dat ze de stijfheid van morgen kon tegengaan. Daarna liep ze naar de badkamer, nam wat watjes en reiniger, en liet zich terug voor de spiegel zakken. Ze was nog steeds tevreden met het resultaat. Voor de show had ze haar oogleden bezaaid met gouden glitters en met haar moeders potlood had ze haar kijkers omlijnd. De lippenstift had ze van iemand anders geleend, net zoals de blush op haar jukbeenderen.
Danielle maakte één oog schoon zorgvuldig en veegde de helft van haar gezicht af. Het was een routine die ze na iedere show deed om het verschil duidelijk te zien. Danielle keek naar de helft met de schitterende oogschaduw, donkerrode lippen en lichtroze blos op haar wangen. Daarna ging haar blik naar de lege helft. Wat ze ervoor zou geven om altijd die schitterende versie van zichzelf te zijn… Die versie had lef, werd geliefd door mensen over heel de wereld. De andere versie was gewoon zij, gewoon Danielle. Geliefd door weinigen, maar vooral niet door zichzelf.
Danielle maakte haar gezicht volledig schoon en liep toen naar het raam. Ze zag hoe verschillende artiesten hun woonwagen opzochten of samenkwamen om een geslaagde show te vieren. Even overwoog ze om met hen mee te gaan, maar nu de spanning van vanavond wegviel, voelde ze de vermoeidheid. Daarbij zou haar moeder niet blij zijn als ze thuiskwam in een lege wagon.
Voor zolang Danielle het zich kon herinneren, was het altijd alleen zij en haar moeder geweest. Danielle was geboren in het circus en had nooit iets anders gekend. Over haar vader wist Danielle weinig tot niets. Wanneer ze achter hem vroeg, gaf haar moeder steeds verschillende antwoorden. Soms was het de jongleur van het circus, soms de vuurspuwer en ettelijke keren zelfs de clown. In de laatste versie was het een man uit het publiek, die ze daarna nooit meer had gezien. Wat de waarheid was, wist Danielle niet. Ze had de hoop opgegeven om er ooit nog achter te komen.
Net toen Danielle haar bed in wilde kruipen, hoorde ze een korte klop op de deur. Nieuwsgierig deed ze hem open en ontdekte Fabian in de opening. ‘Hé!' zei ze verrast. 'Wat doe jij zo laat nog hier?’ Danielle liet de deur voor hem open en ging aan de kleine eettafel zitten.
‘Ik kom je complimenteren. Ik heb gehoord dat de show geweldig ging,’ zei Fabian grijnzend.
Danielle knikte. ‘Slechte repetitie, goede show. Ik ga het nog geloven ook.’ De generale repetitie was inderdaad verschrikkelijk gegaan. De jongleurs lieten bijna constant hun materialen vallen, de acrobaten raakten het maar niet eens en de act met de paarden liep volledig in het honderd. Vanavond was er echter geen vuiltje aan de lucht.
‘Vader zei dat je het fantastisch deed.’
Danielle glimlachte. Fabians vader was Henry, de circusdirecteur hemzelve. ‘Bedank hem maar voor me.’
‘Dan kan je zelf doen. Vader vroeg of ik je wilde uitnodigen. Hij gaat morgenavond naar circus Rosalia om de concurrentie in te schatten. Ze zitten maar een paar dorpen verder, met de auto zijn we er zo. Heb je zin om mee te gaan?’
Danielle’s hart sprong op. Een kans om even weg te gaan van het circus? Het klonk als muziek in haar oren. En toch… De volgende show was binnen twee dagen en ze wilde haar routine nog een paar keer inoefenen. Er waren een aantal stukken waar ze nog niet zeker over was.‘Ik weet het niet, ik-’
‘Ach kom op Dani. Je werkt het hardst van iedereen. Je hebt nood aan wat ontspanning.’
Danielle glimlachte naar haar beste vriend. Fabian en zij waren sinds kinds af aan onafscheidelijk en hij kon haar beter lezen dan ieder ander.
‘Goed dan. Als je maar belooft dat we op tijd terug zijn.’
‘Natuurlijk. Ik wil niets doen om je moeder op stang te jagen.’ Fabian knipoogde en stond weer op. ‘Ik kom je morgen halen, rond zeven uur.’
Danielle knikte. ‘Prima. Ik kijk er al naar uit.’ Fabian zwaaide nog een laatste keer en liep toen de wagon weer uit. Danielle volgde hem met haar ogen, tot hij verdween in de schaduwen van de nacht.