Hoofdstuk 15 (Emmily)

Dit is het dan, de avond waar we eens voor de hoge klasse mogen spelen, de eerste klas. Iedereen vond het wel spannend, niemand is daar geweest. We zijn daar ook niet toegelaten. Ik zocht mijn prachtige witte jurk, nooit gedacht dat deze al snel van pas zou komen. Die had ik meegenomen als ik bekend werd en er toch een beetje deftig uit zou zien op een optreden.

Louise had ook de mooiste jurk uit haar koffer gehaald, een rode. Het stond haar wel. Ik besliste om mijn haar in een vlecht te doen, zo zie ik mijn haar het liefste. Louise had hetzelfde gedacht, alleen nam zij er 2 in haar haar. Nog even wachten op Arthur en dan vertrekken we naar het restaurant in de eerste klas. We gingen William en Jack daar wel zien.

Arthur bleef niet lang weg, nadat ik heb geholpen met de laatste vlecht van Louise, klopte hij al op onze deur. Nog voor we opendeden hoorden we al van achter de deur " Ladies, zijn jullie er klaar voor?" "Een momentje!", riep ik terug. " We zijn nog even bezig!" Eigenlijk waren we al klaar, maar dat weet hij niet hé. Lang wouden we hem toch niet laten wachten, na een minuutje beslisten we toch al om de deur toch te openen. Hij zag er goed uit, hij had zijn haar achterover gekamd en een leuke trui aangedaan. Louise keek afkeurend naar zijn trui. "Had je niets netters kunnen aan kunnen doen? We gaan naar de chiqueste klas van het hele schip. Heb je geen pak?" Arthur schudde zijn hoofd van nee. " Ik heb het nooit nodig gehad. Zelfs thuis heb ik er geen liggen. Sorry meiden." " Ik hoop voor jou dat ze jou daar toelaten.", zei Louise. "Waarom niet?", vroeg ik. " Zo erg zullen ze dat echt niet vinden. We komen gewoon muziek spelen. Het maakt mij niet uit, dat ze wat anders denken over onze kledingstijl. We gaan het niet verbergen dat we uit een klasse lager komen." Louise gaf het op, en we besloten om te vertrekken naar het restaurant.

Na een beklimming van het grote trappenhuis en een wirwar van gangen, wisten we het restaurant eindelijk te bereiken. Mensen werden enthousiast toen ze ons zagen, maar ook niet iedereen. De personen die nog niet zijn komen kijken, zagen ons niet echt graag aankomen. Wacht maar tot ze onze muziek horen. Het zal snel veranderen. Wallace wachtte ons op aan de ingang. " Zijn jullie er klaar voor", vroeg hij. " Zeker en vast", was het antwoord van Arthur. " We moeten nog even wachten denk ik ", zei ik. " Ik zie de twee andere jongens nog nergens." "Dan kijk je niet goed", zei Wallace. " Ze zitten een beetje verder al neer. De crew heeft beslist dat jullie eerst mogen genieten van een maaltijd, voordat jullie beginnen spelen. " Dat klonk al goed, ik hoorde mijn maag al een tijdje rammelen. Hopelijk heeft er niemand dat gehoord. Dat zou toch wel schaamtelijk moeten zijn.

" Dit heb ik nog nooit in mijn leven gegeten!", zei Jack, smullend van een heerlijke kreeft. Zelf ben ik niet zo'n grote fan van kreeft, we aten dat jaarlijks met Kerstmis. " Ik heb altijd geluk gehad dat ik iets kon eten dagelijks. HIj reisde al jaren rond, ik snap wel dat dit een hemelse maaltijd voor hem moest zijn. Arthur is al niet de enige die alleen in een trui wist aan te komen. Ook Jack wist niets beters te vinden dan dat. Louise heeft gelukkig de vlek nog niet op zijn trui gespot. Ik wel. William had nog ergens een hemd weten te scoren, dat nog er redelijk netjes eruit zag. Arthur at niet veel van de kreeft. "Oké het is allemaal wel leuk dat we dit kunnen eten, maar ik houd hier echt niet van. En als ik iets niet lust, weiger ik het ook om het op te eten. " Hij had zich vriendelijk geëxcuseerd bij de opdieners en ook verteld dat het niet aan het eten lag, het ziet er allemaal geweldig uit maar gewoon niet zijn smaak. Hij wist wel de groenten er uit te plukken en at deze wel net op.

Ik kon tijdens het eten mijn ogen niet van William halen, hij ook niet. We durfden niet erg veel tegen elkaar te zeggen over gisterenavond. Misschien is dat nog voor later.

" Ik zit helemaal vol, er kan niks meer bij. Ik heb gegeten voor de komende dagen", zei William. "Wacht maar", zei ik. " Ik zie meerdere mensen met een dessert afkomen. Ik denk niet dat dit de laatste gang van het diner is. " Ik had gelijk ook nog. Niet veel later stonden ze al met een dessert voor ons. " Ik denk dat er nog een plaatsje vrij is ergens in mijn maag", zei William. Zijn ogen blonken bij het zien van het dessert dat werd geserveerd. Ik moest er wel een beetje mee lachen. " Wat is er zo grappig aan? Laat me gewoon genieten van dit moment!", zei hij. " Niets, binnenpretje", zei ik. We hadden niet veel tijd meer om te eten, we worden zo verwacht om muziek te spelen.

" Goedenavond beste mensen!", begon ik. " Voor degene die mij nog niet kennen, mijn naam is Emmily en we brengen jullie muziek vanavond." Er klonk geroezemoes. " Oké om even eerlijk te zijn tegen jullie, we zijn tweede- en derdeklassers. Dat is geen reden om op ons neer te kijken. We zijn ook maar gewone burgers. We leiden gewoon een minder luxueus leven als jullie, maar we hebben het naar ons zin. Dat kan toch ook goed zijn?" Ik hoor terug iedereen fluisteren aan alle kanten. " Ik denk dat we maar gewoon moeten starten", fluisterde Arthur. " Dan zullen ze wel zwijgen." Lang twijfelde ik niet meer, en gaf aan dat ik ging starten tegen de anderen. Ik legde mijn strijkstok op mijn viool en begon de eerste deuntjes te spelen van het muziekje dat we samen hadden beslist met zijn allen. Het werd meteen erg stil in de zaal. " Zie je wel?", zei Arthur. " Ze worden er stil van!" Ik glimlachte en we speelden de rest van het diner verder.