Voor de vliegende pijl

"Kan ik iets voor je doen, kind ?" zei de dame op de hoek. Ze had een strenge blik en keek me door haar bril aan.
"Ja, ik ben op zoek naar een boek over plotselinge weersveranderingen." Ze keek me met een fronsend gezicht en zei me dat de wetenschapsafdeling aan mijn linkerkant was. Ik bedankte haar en ging naar de dichtstbijzijnde boekenplank. Haar ogen bleven in mijn rug steken, maar ik draaide me niet meer om.

Het weer gedroeg zich niet meer normaal de laatste dagen. Een zonnige das zou in een oogwenk kunnen veranderen in hagel of zelfs in een hevige storm. Ik vond een paar boeken over het onderwerp en liep al terug naar de balie. De dame sprak met de priester van de plaatselijke kerk. Ik had hem een ​​paar keer op het plein gezien en vond hem nogal eng. Er gingen geruchten dat hij duivel en monsteruitdrijving deed. Ik geloofde niet in dat soort dingen, maar als ik dat deed, zou hij dat zeker kunnen. Er was nog nooit een glimlach op zijn gezicht te zien. Ondanks al deze dingen in mijn gedachten, glimlachte ik naar hem en legde ik mijn boeken op tafel vlak voor de dame. "Ben je geïnteresseerd in het weer, jongeman?" vroeg de priester plots. Zijn ogen bleven hangen over de titels van mijn boeken. Ik was een beetje geschrokken en kreeg een koude rilling over mijn rug, maar ik bleef glimlachen en knikte. "Ja, meneer, de laatste tijd denk ik dat het weer zich vreemd gedraagt, dus ik dacht dat een beetje opzoekingswerk geen kwaad kon." De hoeken van zijn mond krulden wat op, maar je kon niet echt zeggen dat het een glimlach was. "Ik kan je helpen als je wilt, ik heb een paar boeken in de bibliotheek van de kerk die je antwoorden zouden kunnen geven," zei hij met dezelfde grimas. Alles in mijn hoofd probeerde al een excuus te vinden om niet te gaan, maar uiteindelijk zei ik: "Ooh dat zou leuk zijn, als ik u er niet mee lastigval." Mijn innerlijke zelf sloeg me zelf op mijn voorhoofd. Soms vroeg ik me echt af waarom ik zo goed kon liegen en waarom ik het zo vaak deed. "Oké, ik zie je rond 11 uur in de avond in de kapel?" vroeg hij. Ik knikte en hij verdween tussen de boekenplanken.

Ik stapte terug naar huis en ging op mijn bed liggen. 'Kom op, die man kan niet zo erg zijn. Die roddels zijn waarschijnlijk gewoon onzin. ' zei ik tegen mezelf. Ik pakte een boek en begon te lezen. Er was veel uitleg over de lage- en hogedrukgebieden in de atmosfeer, maar niet echt iets nuttigs. Mijn tante kwam binnen en liet mijn nieuw gestreken kleding aan de deur vallen. "Ik hoop dat je slim genoeg bent om te weten waar je ze moet neerleggen," zei ze, de trap al afdalend. Ik woonde bij mijn vreselijke tante.

Mijn ouders waren verdwenen toen ik nog maar een baby was.We waren op vakantie in Rome en reden langs het Gardameer toen een storm onze auto van de weg blies. Mijn ouders zijn nooit meer terug gevonden, maar ik zat gewoon nog in het autowrak. De dokters vroegen zich hoe het mogelijk was, dat een baby van negen maanden zoiets zou hebben overleefd zonder ook maar enige verwondingen op te lopen. Één van de vele vragen die onbeanwoord bleven. De overheid dan benaderden mijn tante om te vragen of ze voor me wilde zorgen, ze zei eerst nee, maar toen ze hoorde dat ze geld van de staat zou krijgen als ze me liet blijven, veranderde ze van gedachten. Ik wist nooit of ik daar blij of verdrietig om moest zijn, al met al was ze nooit echt vriendelijk, maar ze was ook niet onuitstaanbaar .

Ik deed mijn kleren in mijn kast en dacht weer aan de priester.Ik weet niet waarom, maar ik had het gevoel dat er iets was zou die nacht gebeuren dat niet in mijn programmaboek stond. Na het eten van een bestelde pizza, zag ik dat het al 22.30 uur was. Ik liep heel voorzichtig de trap af om mijn slapende tante niet wakker te maken. Ik gleed in mijn schoenen en sprong op mijn fiets naar de kapel. In het donker leek de kapel meer op een instelling, maar ik ging naar binnen.

"Meneer bent u hier?" mijn stem echode tegen de kale muren van het gebouw. "Hier achter, Jonas." De stem kwam vanuit de richting van het altaar. Ik schuifelde er langzaam naar toe. De priester stond met zijn rug naar me gebogen over een paar boeken met rare beelden van monsters. Ik stond naast hem en las de naam dat boven een nogal rare afbeelding stond. 'The weather changing witch'.

"Dus, u denkt dat het een monster is dat deze stormen veroorzaakt?" vroeg ik. Hij hief zijn hoofd op en keek me in de ogen. Zijn grijs getinte ogen keken recht in mijn azuurblauwe en gaven me het gevoel dat mijn hoofd opengesneden werd. Ik keek weg en bekeek de boeken opnieuw.
"Ja, ik denk dat het een monster is, hetzelfde dat je ouders heeft gedood." Die zin raakte mijn hersenpan als een bom. Ik hoorde de bliksem van buiten en voelde een vreemde koude langs mijn armen en benen bewegen. Ik kreeg moeite met ademhalen. Hij ging verder.
"Dat betekent dat het monster zowel daar als hier moet zijn geweest, en Jonas, jij weet ook wie er op beide plaatsen was." Dit was dus waarvoor mijn buik me had gewaarschuwd. De prietser trok plots een kruis uit zijn mouw "Ostendit Tibi Verum", riep hij opeens, met het kruis in zijn hand. Een onbekende kracht dwong me om op mijn knieën achteruit te lopen. 'Rennen !!' Was wat ik dacht en onmiddelijk deed, maar ver geraakte ik niet. Er was iets dat me constant verzwakte en dat mijn energie uit me zoog. Ik viel bijna, maar ik kon wat balans vinden tegen een boekenplank. Ik begon wazig te zien. De priester bleef rare dingen schreeuwen. Ik wist dat ik het bewustzijn zou verliezen als ik niet snel een oplossing vond. De akoestiek echode zijn woorden en het geluid leek van alle kanten in mijn hoofd geperst. Ik probeerde naar de deur te rennen maar mijn benen hadden de kracht niet meer om me te dragen en ik viel neer. Ik voelde me zwakker en zwakker worden. De kou van de vloer kroop via mijn rug omhoog. Ik kon me bijna niet meer bewegen, maar bleef nog even bij bewustzijn. Ik draaide mijn hoofd in de richting van de priester die nu triomfantelijk op mij afgestapt kwam, maar toen viel hij plots neer. Ik keek wat beter naar zijn lichaam en zag dat een pijl door de nek van de priester stak. De kou van de kerkvloer doordrong mijn hele lichaam nu en mijn ogen vielen dicht.

Dat is wat ik me nog herinner van wat er gebeurde voor mijn echte avontuur. Ik was nieuwsgierig naar wat er zou gaan gebeuren. Jij ook?