Bliksem

Ik hoorde iets. Het klonk als een gerommel. Het was de motor van een auto. Ik werd wakker doordat mijn hoofd de hele tijd tegen het raam werd gestoten. Ik wilde mijn ogen openen maar veranderde van gedachten. "Wat als ik werd gekidnapt en ze dachten dat ik dood was, zou dat niet beter zijn?" 'We weten dat je niet dood bent, Jonas. Denk je echt dat we zo veel moeite zouden doen om een ​​lijk in de auto te stoppen en hem een gordel om te doen? ' zei de stem van een meisje.Ik deed mijn ogen op en keek vanwaar de stem kwam. Een blond meisje zat aan de andere kant van de auto en staarde me met een verveelde blik aan. "Kom op, Elizabeth, moet je niet wat vriendelijker tegen hem zijn, misschien wordt hij je nieuwe klasgenoot." zei de chauffeur. Hij was een goed gebouwde man met een tatoeage in zijn nek die grotendeels bedekt was door zijn hemd. Het was een wolventattoo.

"Goedemorgen Jonas, ik ben Elias, Elizabeth's broer, wij zijn degenen die je van die priester hebben gered en dan, zonder je al te veel pijn te doen, je in deze auto hebben gebracht. We gaan naar een plek waar je kunt uitrusten. Ik heb de situatie al aan de directeur uitgelegd en er wachten al een paar mensen op uw komst. Mensen zoals wij.' "Ik weet niet waarom, maar hij zei de laatste meer tegen zichzelf dan tegen mij." Elizabeth keek uit het raam, een bord verder leek haar op de een of andere manier gelukkig te maken. Met mijn hoofd naar rechts gedraaid maar met mijn ogen naar links, probeerde ik zo subtiel mogelijk te lezen wat er op het bord lag. "Skeptiatrum school." met hieronder in kleine letters "Hier kies je wie je wilt zijn." We waren in een zeer bossig gebied met hier en daar een paar open weiden. Ik voelde de auto langzamer rijden en begon het blije geschreeuw van kinderen te horen. "Ik zou straks kunnen proberen om weg te lopen." dacht ik. Duizenden vragen kwamen door mijn hoofd, zoals Nieuwjaarsvuurwerk, maar er was er een die nu moest worden beantwoord. "Pardon, maar wat bedoel je met mensen zoals wij?" Elias lachte en zijn zus begon met haar ogen te draaien. "Mensen met krachten,gaven, mensen die bovennatuurlijk zijn of monsters. Het zijn allemaal namen die ze ons geven, maar in feite zijn we gewoon speciaal. Deze school, waar we naar toe rijden, geeft ons de gelegenheid om met onze gaven om te gaan.Wanneer we genoeg hebben getraind en geleerd over hoe we onszelf kunnen beheersen zonder te veel in de samenleving te worden opgemerkt, studeren we af. Ik ben een weerwolf en mijn zeer vriendelijke zuster een magiër .Ze is ook een heks, maar dat beschrijft haar karakter meer." Hij mocht boeten voor die laatste zin met een vuist op de rug van zijn stoel. "Wacht tot we thuis zijn en ik je zal roosteren," zei ze met een gemene blik. Om te laten zien dat ze dat echt kon doen, stak ze haar hand op totdat er vonken begonnen te ontstaan. "Elizabeth, je hebt al een keer een auto 'per ongeluk' opgeblazen en ik herinner de straf van vader nog heel goed, 'zei Elias op een monotone toon maar met een druppel plezier. Elizabeth stopte haar betovering en briestte.

Dus ik werd 'vriendelijk' gekidnapt en werd nu meegenomen naar een school waar magiërs en weerwolven zijn. Ik probeerde kalm te blijven en rond te kijken. Ik keek naar buiten en probeerde me te concentreren op de kinderen die ik zag spelen. Ik gaf meteen op toen ik zag dat een paar kinderen zo hard konden rennen dat hun benen bedekt waren met een waas. Elizabeth zag mijn (waarschijnlijk) geschokte gezicht en lachte. "Dat zijn de vampierkinderen, de meesten zijn slechts tussen 6 en 12 jaar, hun menselijk lichaam." Ik glimlachte terug en probeerde opnieuw ze te volgen. Deze kinderen waren niet de monsterlijke wezens waarover de priester sprak toen hij preekte. Wacht, er was iets mis. "Heeft de zon geen effect op hun huid?" vroeg ik. "Goed opgemerkt, de zon heeft geen effect op hun huid omdat de afgestudeerde magiërs de zonneringen moeten maken als laatste test." Die ring beschermt hun huid heel lang. Als ze die ring niet dragen, zal hun huid vlam vatten en kunnen ze er zelfs door sterven, je zult later leren wat waar is over mythologische wezens en wat niet."

We parkeerden pal voor de deur." Ik vergat te zeggen " zei Elizabeth" Leg je kap recht boven je hoofd want je gezicht is nog steeds vol bloed en we willen de andere studenten niet bang maken met je komst." Ik bewoog mijn hand op mijn wang en voelde inderdaad veel korsten bloed. Ik moest er toen zo slecht hebben uitgezien. Ik trok mijn kap over mijn hoofd zodat mijn gezicht bedekt was met een schaduw. We stapten uit ik keek naar de grond zodat ik niet te veel zou opvallen. Elias legde zijn hand op mijn schouder en leidde me naar binnen. Zijn zus bleef achter met enkele andere magiërs in een kamer vol salontafels en -stoelen. Uiteindelijk stopte we bij een deur. Hij klopte en een mannelijke stem zei dat we binnen konden komen.

Toen Elias de deur opende stonden we in een mooi bureau, zittend aan tafel met een man van in de veertig en met bijna zilverkleurig haar en in de hoek zat een zitje met een jonge Afrikaanse vrouw met golvend zwart haar. Ze stond op en strekte haar hand terwijl ze naar me kijkt. Ik nam haar hand aan en het voelde alsof een golf van rust door me heen stroomde toen ik het aanraakte. "Hallo, Jonas, ik ben Morgana, het hoofd van magiërs en hoofdleraar magie." Ze ging weer zitten, maar het gevoel bleef nog steeds in mijn lichaam hangen. De man kwam achter zijn bureau vandaan en gaf me ook een hand. "Ik ben Mathias, de directeur van deze school, ik hoop dat je geen erg moeilijke reis hebt gemaakt?" Hij keek in mijn ogen en ik keek achterom. "Nou, het was niet zo erg. Eerst werd ik aangevallen door een priester waardoor ik vol bloed zat. Toen werd ik in een auto gezet met een weerwolf achter het stuur en een heks die de auto in brand probeerde te steken. Ik wed dat iedereen zulke vakantiedagen wil, toch?" Ik voelde ze allemaal een beetje blozen. Omdat ik niet al te boos en onbeleefd wilde lijken (hoewel ik dat wel was), ging ik wat vriendelijkerdoor. "Maar ik ben hier nu en blij dat Elias en Elizabeth me hebben gered van die psychopaat. Toch voel ik dat ik hier niet zomaar weg kom door gewoon een bad te nemen? "Mathias barstte in lachen uit" Het is leuk dat je er zelf over praat. Zoals je waarschijnlijk al hebt gehoord, is deze school voor mensen met speciale gaven.We trainen ze hier en dan kunnen ze een normaal leven in de samenleving. Tenzij ze hier willen blijven, wat ook een optie is. "

Ik voelde mijn oogleden zwaar worden. Ik onderdrukte een geeuw terwijl Mathias over de geschiedenis van de school sprak. Morgana's ogen waren spleten geworden en ze keek me erg onderzoekend aan, maar ook verontrustend. Toen besefte ik daarnet waarschijnlijk al had geslapen. Het gevoel van vermoeidheid is pas begonnen toen ze mij een hand had gegeven. Dit was een val, maar ik was niet van plan omdat zomaar te laten gebeuren. De nagel van mijn ringvinger werden altijd gesneden in hoekpunten. Vraag me niet waarom, maar soms komt het goed van pas net zoals nu. Ik drukte ze in de palm van mijn hand tot het bloed eruit stroomde. Ik keek de kamer rond met mijn ogen op zoek naar iets om mezelf te verdedigen. Helaas was er alleen een balpen op het bureau. Morgana stond op en benaderde me nu. Ze had me door.

Ik pakte de balpen en dook naar de deur. Elias probeerde me tegen te houden, maar zijn reflexen waren te traag. "Stop hem!" riep Mathias. Ik rende de gang uit en betrad de grote salon. De gesprekken die daar plaatsvonden, stopten toen ze mijn bloederige hoofd en handen zagen. "Jonas, blijf waar je bent, we willen je geen pijn doen," zei Elizabeth, langzaam naar voren komend met een paar vrienden terwijl de rest van de school langzaam terugdeinsde. Elias kwam nu ook de salon in. Ik schrok toen ik zijn gezicht zag veranderen. Zijn neus en mond kwamen naar voor en er begon overal haar te groeien. Ik hoorde zijn botten breken en zag hem op handen en knieën vallen en plots stond er een grote zwarte wolf voor mij. Ik was geschokt en afgeleid en helaas maakte Elizabeth er goed gebruik van. "Dispulso" riep ze. Een onzichtbare vuistsloeg me door één van de ramen naar buiten. Ik viel versuft neer op het veld, maar probeerde onmiddellijk weer op te staan. Morgana stond al buiten en hield een zwarte bal in haar die ze naar me toe stuurde. Hij vloog recht op mijn gezicht. Ik kruiste mijn armen voor mijn gezicht, klaar voor de slag. Maar dat gebeurde niet. Een bliksemflits kwam uit mijn rechterhand en raakte de bol. Hij vloog in stukken op de grond. Iedereen schrok en stapte weg van mij. Ik keek naar mijn handen en zag kleine bliksemschichten van de ene naar de andere vinger springen. De pen die ik vasthield, zweefde nu in mijn hand. Ik had het magnetisch gemaakt. Elias zwierf om me heen en gromde zijn tanden bloot. Morgana riep de stukken bol terug naar haar, maar vuurde ze niet meer af.

"Benjamin, leg je handen op de grond en we zullen alles uitleggen. We kunnen dit rustig oplossen zonder dat er gewonden vallen", zei Mathias. Hij was ondertussen ook naar buiten gekomen en naderde me voorzichtig. Ik was boos "Je zei dat ik je kon vertrouwen, maar je betoverde me gewoon. Ik weet niet hoe ik deze dingen kan doen, maar ik wil niets van je leren als je me op elk moment gewoon vervloekt." schreeuwde ik. Donkere wolken verzamelden zich hoog boven ons en het geluid van de donder ondersteunde mijn gevoelens. "Jonas, die betovering was zo dat we een paar tests konden doen, zodat we erachter konden komen wat je was." zei Morgana luid. De wind begon harder te waaien en angstige studenten stormden naar binnen. Morgana deed een stap in mijn richting. Haar hak zakte een beetje in het gras. Ik hield de pen nog steeds op haar gericht. Heel langzaam zette ze er nog één. "Het was niet de bedoeling om je zo bang te maken, de betovering werkt normaal gesproken een stuk sneller, maar jij kunt het weerstaan, ik weet niet hoe je dat doet, maar we zullen het samen onderzoeken oke ?." Terwijl ze dat zei kwam ze , nog steeds traag, dichterbij. Ze legde een hand op men schouder en mijn bliksemflitsen vielen uit en de pen viel op het gras. Ik viel op mijn knieën en begon te huilen met mijn handen voor mijn gezicht. Regen viel met bakken uit de lucht en iedereen behalve Morgana liep naar binnen. Morgana daarentegen ging voor me zitten en omhelsde me. "Laat het allemaal los, het is goed dat je huilt. Alles komt in orde, geef het gewoon wat tijd en geef ons ook wat tijd. We zijn er voor jou Jonas."

Toen ik niet meer huilde, leide Morgana me naar een huisje dat op een afstand van de school lag. Mijn hoofd voelde zwaar aan en ik was uitgeput. We waren plots in een kamer en ik viel gewoon neer in een bed dat er stond. Morgana gedroeg zich als een moeder, legde een deken over me en kuste mijn voorhoofd. Toen ze de deur bijna had gesloten vroeg ik nog een ding. 'Morgana, zou je me willen in slaap brengen met de spreuk?' Ze glimlachte en knikte. 'Somnia' was het woord dat over haar lippen rolde toen ik in mijn gedachtewereld zakte. Eén ding was nu wel duidelijk. De stormen zijn door mij veroorzaakt. Dat betekent dus dat de priester gelijk had. Ik was het monster.