OO1// Silvia Carter

Silvia beet afwezig op haar potlood terwijl ze naar de leerkracht luisterde die de nieuwe opdracht uit aan het leggen was. Deze opdracht was belangrijk voor hun eindcijfer en dus zouden ze behoorlijk wat research moeten doen.

"Dus, omdat het heel belangrijk is dat we mensen uit verschillende afdelingen in elke groep hebben, heb ik alvast de groepjes gemaakt."
Een groepsopdracht! Silvia was nieuwsgierig naar haar groepsgenoten. Hopelijk harde werkers, die niet al het werk op haar schouders terecht lieten komen.

De leerkracht dreunde de namen op en hier en daar klonk protest van mensen die het natuurlijk weer niet eens waren met de leerkracht. Tot...
"...Einar en Silvia."
Meteen voelde Silvia het bloed naar haar wangen stijgen, terwijl ze onbewust iets rechter ging zitten. In dezelfde groep als Einar!

Dat had zij weer, in dezelfde groep als de jongen waar ze stiekem interesse in had. Hij fascineerde haar, was een soort inspiratie en voorbeeld voor haar. Hij was gewoon zo uitgesproken zichzelf...
Toch had ze hem nooit durven aanspreken.
En nu zouden ze dus moeten samenwerken, tijd met elkaar doorbrengen, met elkaar spreken, elkaar leren kennen...

"Ga maar even samenzitten met jullie groepsgenoten." Gebood de leerkracht, Silvia liep meteen naar de plek waar Einar altijd zat. Ze wist gewoon dat hij daar was. Hij zat er altijd, al sinds ze vorig jaar samen een vak hadden gehad.
Niet dat ze hem goed kende. Einar was mysterieus en zei nooit veel, tenzij om in discussie te gaan. Dan haalde hij vaak heel terechte punten aan en gaf hij een andere visie op de feiten.

Ze glimlachte toen ze hem ongestoord verder zag tekenen aan een schets in de kantlijn van zijn boek. Totaal verloren in zijn eigen wereld van passie. Dat herkende ze, ze waren beiden artiesten in hart en ziel. Daardoor geloofde ze dat dit hen wel zou lukken.

Vandaag was zijn sweater gespikkeld door de gele verf, en op zijn vingers waren blauwe, paarse en groene vegen te zien.
"Hoi." Zei ze zacht. " Ik ben Silvia, jij bent Einar toch? Volgens mij hadden we vorig jaar ook samen les. Dit groepswerk lijkt me een leuke kans elkaar wat beter te leren kennen, we hebben tenslotte nooit veel kunnen praten."

Ze glimlachte een beetje verlegen en frunnikte met haar rode plooirok, dat ze met zorg uitgekozen had bij haar witte blouse en hoge hakken. Ze was benieuwd wat hij zou zeggen, zou hij het oké vinden om samen te werken? Silvia had werkelijk geen idee hoe hij over haar dacht.

Ach, waarschijnlijk was ze hem nog niet eens opgevallen. Een jongen als hem zou nooit voor een meisje als zijzelf vallen, hij leek meer het lone wolf type. Waarom analyseerde ze dat zo? Ze had geen idee.
Waarom maakte hij haar zo nerveus?