OO2 || Einar Harding

Einar was technisch gezien wel in de les aanwezig, maar daar was ook alles mee gezegd. Hij ving de woorden van de leerkracht wel op, maar de beste man was al zo lang aan het zeuren over een onderwerp die bij een ander vak ook grotendeels behandeld was, dus was Einar begonnen met schetsen in plaats van aantekeningen te maken.

Hij zat zoals gewoonlijk helemaal achterin, diep in zijn hoodie weggedoken. De capuchon had hij over zijn hoofd getrokken – het had hem bij binnenkomen al een geërgerde blik van de leraar opgeleverd – en de enige reden dat hij geen oortjes in had, was dat hij die heel stom die ochtend op de keukentafel had laten liggen.

Ergens was de leerkracht overgegaan op het tien keer herhalen dat de opdracht die hij net had uitgelegd Heel Belangrijk (ja, met hoofdletters) was. Erg goed had Einar niet opgelet bij zijn uitleg. De gehele opdracht stond ook in de handleiding van het vak en was dus makkelijk op te zoeken.

Dat het een groepsopdracht was, baalde R van. Hij werkte niet goed in groepen. Hij was eerder de lone wolf, die zelf de opdracht maakte wanneer het hem uitkwam.

Met een half oor luisterde R naar de groepjes, terwijl hij begon aan het versterken van de schaduwen van de personen die hij getekend had. In de kanttekening stond de docent getekend, zoals hij altijd vol passie les stond te geven (en het toch voor elkaar wist te krijgen slaapverwekkend te zijn), en een rij leerlingen van de achterkant. Zij zat aan de zijkant. Ondanks dat ze alleen bestond uit een snelle schets van de achterkant en de leraar het eigenlijke middenpunt zou moeten zijn, trok zij in de tekening het licht naar zich toe. Het was hoe R haar zag. Vorig jaar had hij Silvia voor het eerst gezien, en vanaf dat moment was hij zich zo bewust van haar aanwezigheid geweest. Het was net alsof zij het licht naar zich toe trok als ze een ruimte binnenkwam. Precies zoals hij nu in de tekening had getekend.

“… Einar en Silvia.” Zijn potlood schoot plots over het papier, daarbij een dikke streep over het papier achterlatend. Dammit!

Met haar werken? Hij had, op een paar opmerkingen na waarmee hij haar argumenten compleet naar beneden had willen halen, nog nooit tegen haar gesproken, en dat zou als dit niet gebeurd was ook zo gebleven zijn. Hij was niet gek. Hij zou haar nooit opvallen, niet zoals zij hem was opgevallen. Zij was licht, hij was duisternis. Hij zou in zijn hoekje zitten, haar bewonderend maar nooit gezien door haar.

De woorden dat ze bij hun partners moesten gaan zitten waren hem bijna ontgaan, maar ineens zag hij Silvia zijn kant op komen. Snel boog hij zich weer over zijn papier heen, in een poging de donkere streep weg te halen.

“Hoi. Ik ben Silvia.” Alsof hij dat nog niet wist. “Jij bent Einar toch? Volgens mij hadden we vorig jaar ook samen les. Dit groepswerk lijkt me een leuke kans elkaar wat beter te leren kennen, we hebben tenslotte nooit veel kunnen praten.”

Hij keek op, alsof hij haar nog niet had zien aankomen. “Ik ben R ja,” zei hij. Zijn bijnaam was haast net zo standaard als zijn gewone naam. Hoe wist ze dat ze samen les hadden gehad? Dat moest wel zijn van alle keren dat hij te laat binnengekomen was. Of ze had de verhalen wel gehoord, van de zittenblijver die het jaar ervoor vaker dronken dan niet dronken in de les gezeten had. Dat was wat hij was, nietwaar? De ex-alcoholist, de ex-junkie.

“Dat kan. Ik heb met zoveel mensen les gehad,” vervolgde hij quasi-onverschillig. Het was de waarheid, hij onthield de meeste mensen niet. Maar haar wel. Haar kon hij er altijd uit halen, waar ze ook was. Ze was zijn zon.

Heel kort viel zijn blik op zijn aantekeningen, of beter gezegd, op de schets. Met een snelle beweging klapte hij het schrift dicht. Ze hoefde niet te zien wat hij tekende, en zeker niet hoe zij daar in het middelpunt stond.