OO3// Silvia Carter

Hij keek op, alsof hij haar nog niet had zien aankomen. Hij was dus echt in zijn fantasie opgesloten geweest.
“Ik ben R ja,” zei hij. Alsof ze dat niet wist, alsof er niet vaak over hem gesproken was. Helaas waren het vooral slechte dingen, maar Silvia wist gewoon dat hij geen slecht persoon was.

alsof hij niet constant door haar gedachten spookte.

“Dat kan. Ik heb met zoveel mensen les gehad,”vervolgde hij quasi-onverschillig, en dat deed om één of andere reden pijn. Natuurlijk stond hij niet te springen om met haar samen te werken. Waarom zou hij ook? Hij had geen idee van wie ze was.

Hij klapte zijn schrift dicht, wat haar deed schrikken. Hij was dus echt niet blij met hun gedwongen samenwerking. De moed zonk haar in de schoenen.
"Okay." Zuchtte Silvia, toen ze zich terug wat bij elkaar geraapt had."laten we er aan beginnen. Ik weet dat je waarschijnlijk geen zin hebt, maar des te sneller we werken des te sneller je weer van me verlost bent."

Ze zei het met een ongemakkelijke glimlach, ze wist dat de meeste mensen zo over haar dachten. De eeuwige optimist was niet bij iedereen geliefd.
Ze greep een stoel en zette zich bij aan zijn tafeltje om te brainstormen hoe ze dit aan zouden pakken. Ze deelde haar ideeën, en hij gaf zijn ongezouten mening. Maakte ze soms beter, keurde ze soms af.

Al snel ging het belsignaal, en Silvia greep haar tas.
"Dus ik dacht dat we elke woensdag samen zouden kunnen komen, want dinsdag en donderdag moet ik naar de repetities van de toneelclub." Ze streek een lok van haar haren achter haar oor. Wachtend wat hij van haar voorstel vond.

"Ik snap het als je dit vervelend vind, maar de repetities beteken heel veel voor me, en als ik een rol wil kan ik ze echt niet missen." Ze bleef even stil, hopend dat hij haar zou begrijpen en haar repetities niet belachelijk zou maken. Toneel was haar passie, zoals tekenen de zijne was. Dat zou hij hopelijk ook in zien.

Het was lunchpauze, en Silvia aarzelde even voor ze zou toegeven aan haar hoofd dat schreeuwde het lokaal uit te vluchten.
"Als je wilt, kunnen we tijdens de lunch verder bespreken?"
Ze werd zo rood als een biet en kon niet geloven dat ze dat net echt had voorgesteld. Ze had R gevraagd samen met haar te eten,zou hij ja zeggen? Zou hij echt willen?

Misschien zouden ze een rustig plekje kunnen zoeken, elkaar beter leren kennen. Silvia's hart begon harder te slaan. Ze werd nerveus toen ze iets langer dan normaal op een antwoord moest wachten.
"Oke. Dan eh, dan ga ik maar." Ze draaide zich om en maakte zich klaar om vol schaamte de klas uit te lopen.

Waarom had ze hem dan ook zo nodig meteen voor de lunchtafel uit moeten nodigen?