OO6 || Einar Harding

Dat ze tegen hem zei dat ze dacht dat hij niet bij haar zou willen rondhangen, ging praktisch langs hem heen terwijl hij de blikken van de mensen om hen heen voelde branden. Hij zag echt wel hoe ze lachten, hoe ze naar hen wezen. Maar hij was lang geleden gestopt met geven om wat anderen van hem dachten, of tenminste, dat wilde hij zichzelf wijsmaken. In het echt deden de blikken misschien meer pijn dan zou moeten.

“Trek je van hen niks aan. We gaan dit project samen knallen,” was wat Silvia tegen hem zei. Ze glimlachte naar hem.

“Niet zolang Mayers nakijkt,” was zijn antwoord. Het was realistisch. Mayers gaf zelfs de beste, tienwaardige projecten vaak niet hoger dan een zes of met uitzondering een zes en een half. Ze kon dan wel veel hoop hebben dat ze het goed zouden doen (valse hoop, echt waar), maar hij geloofde haar woorden niet. Mayers was een ramp om als docent te hebben. Daar was simpelweg niet tegenop te werken.

Hij ging naast haar zitten en kreeg meteen het schetsboek onder zijn neus geschoven. “Ik dacht dat jij misschien de kostuums kon tekenen als we die eenmaal allemaal doorlopen hebben, dan zal ik de tekst herschrijven. Zo nemen we alvast een voorsprong. Tenzij jij het liever anders doet?”

Hij pakte de potloden. Naast dat het de meest logische optie was om de kunst-student het teken-deel te laten doen, was het al duidelijk dat Silvia de leiding in het project had. Het was niet heel vreemd. Zij was er ook gepassioneerd over. Hij wilde vooral zo min mogelijk werk doen.

“As you wish, princess,” was zijn antwoord. Hij was geen leidersfiguur, en zeker niet zoals zij dat was. Zij was een natuurlijk leider, al leek ze het niet door te hebben. Mensen zouden haar volgen als zij ze ergens toe zou willen aansporen. Hij niet. Hij was niet zo gepassioneerd als zij was over praktisch alles. Waarom ook wel? Het maakte toch geen verschil. Hoe hard ze hun best ook deden, Mayers zou ze toch een laag cijfer geven.

En kon hij echt iets doen aan zijn reactie? Sarcasme was zijn tweede natuur.

Silvia pakte geen eten, wat scheelde voor R. Hij was voor wat onverwachte kosten te staan gekomen en had de keuze moeten maken om minder geld uit te geven aan andere dingen. Dingen als de lunch bijvoorbeeld. Nu hoefde hij ook geen eten te pakken (of dus niet pakken).

“Dit zou eigenlijk echt heel leuk zijn om werkelijk op te voeren,” zei ze.

Hij snoof. “Verbaast me niks.” Zoals gewoonlijk was zijn mond sneller dan zijn hersenen.

“Stel het voor aan Mayers voor extra motivatie, dat het beste plan daadwerkelijk in gebruik genomen gaat worden. Zoeken jullie niet nog iets voor de eindshow ofzo?” Al zou het meer werk betekenen, iets waar hij dan weer niet op zat te wachten. Het uitwerken van de ideeën moesten ze toch, en misschien zou Silvia het een leuk idee vinden en zou hij haar en de theaterclub hiermee helpen. Waarschijnlijk werd hun project toch niet gekozen, dus het regisseren van de daadwerkelijke uitvoering zou dan door een klasgenoot gedaan worden. Maar misschien vond Silvia dit leuk.

Misschien zou hij toch iets bijdragen in haar ogen.