OO7// Silvia Carter

“As you wish, princess,” was zijn antwoord, het was sarcasme en Silvia had weer even dat verslagen gevoel. Hij mocht haar echt niet, he? Ze maakte geen schijn van kans om ook maar een beetje vriendschap van hem te winnen. Al deed ze nog zo haar best.

Haar opmerking over het script werd droog onthaald.
“Verbaast me niks.” werd er gesnoven. “Stel het voor aan Mayers voor extra motivatie, dat het beste plan daadwerkelijk in gebruik genomen gaat worden. Zoeken jullie niet nog iets voor de eindshow ofzo?”
Dus hij wist van de toneelclub? Hij was op de hoogte? Dat maakte haar hart sneller aan het kloppen, misschien konden ze daarover praten!

"Ja dat klopt! Wat grappig dat je dat weet." Ze kon het niet laten te glimlachen en even vrolijk te klinken als ze zich voelde. "we willen Romeo en julia maar een beetje een modernere versie. Met een paar aanpassingen zou dit wel eens een goed idee kunnen zijn."

Ze was weer te snel met haar uitleg, het interesseerde hem vast geen barst. Ze zuchtte.
"Maar ik neem aan dat dat je niet interesseert. Het spijt me dat ik in alles toneel zie, het is gewoon mijn droom."
En ergens wist ze ook wel dat Mayers niet de makkelijkste leerkracht was, en dat de toneelleerkracht zijn naam onder hun manuscript zou zetten als het daadwerkelijk gekozen zou worden voor de uitvoering.

Ergens was er een stemmetje dat haar zei dat het niet uit maakte dat de leerkracht er zijn naam onder zette, zij zou weten dat het van haar was, van haar en Einar. Een ander stemmetje echter, wilde dit helemaal voor zichzelf houden en/of zelf met de welverdiende eer strijken.
"Ik denk dat ik het Vanespen echt ga voorstellen als dit project voor Mayers klaar is."zei ze zacht. "dat is echt een goed idee van je, Einar."

Hij was gewoon zo weinig van zeg, en stiltes waren zo ongemakkelijk. Wat maakte dat deze jongen zo gesloten was? Dat was wel duidelijk. De spottende blikken in de gang waren onverbiddelijk.
Zou hij überhaupt ooit wat opwarmen naar haar toe?
Ze voelde zijn blik op haar rusten en friemelde wat met haar armband. Iedereen wist dat Einar het moeilijk had gehad, maar de meesten zagen hem nog steeds als die ene verslaafde, die rare...

De bel rinkelde, en Silvia keek op naar Einar. Ze wilde nog iets zeggen, hem duidelijk maken dat haar intenties goed waren, dat zij hem niet zo zag al de meesten, maar het zou niet makkelijk worden.
Hoe dring je door tot iemand die een muur om zich heen gebouwd heeft?