OO9// Silvia Carter

De dag erna hadden R en Silvia geen lessen samen, waardoor ze elkaar niet zagen. Pas aan het eind van de dag liepen ze elkaar toevallig tegen het lijf, toevallig toen Silvia net terugdacht aan hoe hij haar bij hun afscheid prinses had genoemd.

“Hé, wacht even,” haalde zijn stem haar uit haar gedachten. Hij draaide zich om en liep met haar mee. Ze had haast, en dat wist hij ook, toch begroette ze hem met een glimlach toen hij haar in had gehaald.

“Ik had vast wat ideeën uitgewerkt waar we misschien mee verder kunnen.”verklaarde hij, ze keek hem verrast aan.
"Wat goed ik had het niet zo snel verwacht!" Ze was nieuwsgierig naar zijn werk en wilde stoppen, maar R had blijkbaar vooruit gedacht. Tijdens het lopen haalde hij een map vol papieren uit zijn tas en klapte hem open, zodat Silvia er ook naar zou kunnen kijken zonder vertraagd te worden.

“Wat denk je ervan? Iets waar je potentie in ziet?”vroeg hij haar. Hij leek onzeker. Waarom dan? Wie had hem zo onzeker gemaakt over zijn werk? Wie had het de grond ingeboord en dat wel zo erg dat hij onzeker was om het te delen met iemand?
Dat was namelijk nergens voor nodig.

Sprakeloos liet ze haar hand over de schetsen en gedetailleerde uitwerkingen glijden.
"Wauw, deze zijn schitterend." Fluisterde ze. "wanneer heb je de tijd gevonden om deze te maken?"
Ze was zwaar onder de indruk, ze wist dat hij goed was, maar dit...

Ze hield haar adem in toen ze een paar outfits voor Julia getekend zag, deze waren echt perfect. Ze bleef er naar kijken en liet haar vinger de lijnen van het model volgen. Ze merkte dat de gelaatstrekken die hij getekend had op het model, op die van haar leken.

"Ze lijkt op mij." Ze zei het blij verrast en keek stralend op naar hem. "is dit jouw manier om te zeggen dat je me wel in de rol van Julia ziet?"
Ze werd geroepen en kon helaas niet wachten op zijn antwoord. Voorzichtig gaf ze hem zijn boek terug, wetende hoeveel het voor hem betekende.
"Dankjewel om me dit te tonen en met me mee te lopen. Ik vind je ontwerpen schitterend. " zei ze eerlijk.

In een moment van puur lef ging ze op haar tippen staan en drukte een kus op zijn wang, waarna ze zich met gloeiende wangen naar haar ongeduldige toneelgroep haastte.

"Zo, kwam hij je lastig vallen?" Vroeg één van de meiden terwijl ze haar neus ophaalde.
"Nee hoor, hij wilde alleen wat ideeën laten zien voor een project dat we samen doen. Hij heeft al een heleboel gedaan."
"Hij? Yeah right. Hij doet het vast lijken of hij veel gedaan heeft zodat jij nu een hoop werk gaat doen." Snoof het meisje.

Silvia liet een beledigd geluidje horen en sloeg haar armen over elkaar.
"Hij is best vriendelijk, als iedereen hem nu gewoon een kans zou geven dan ..."
"Dan zou hij ons allemaal dronken voeren en een naïef meisje zoals jij zijn bed in sleuren." Smaalde het meisje. "Niet te geloven dat je echt zo dom bent."
Met deze woorden draaide ze zich om en liep ze het podium op.