Hoofdstuk 21

Toen het Grimsdalswoud in de verte opdoemde, liet Will Trek stoppen. "Ik dank dat we hier moeten opsplitsen," zei hij, "Ik zou graag iets willen bespreken met Malcolm, maar ik zou niet willen dat we nog meer op Gilan achter geraken." Arnaut keek hem verbaasd aan. "Malcolm? Waar heb je die dan wel voor nodig?" vroeg hij verbaasd. "O, zomaar, een ideetje." Will glimlachte geheimzinnig, want hij wist dat Arnaut hem zou geloven. "Jij moet al verder rijden. Ik stel voor dat Halt en ik hier naar het Grimsdalwoud afslaan. Ik zou het best handig vinden met twee man en met onze jagerspaarden hebben we je tegen morgen waarschijnlijk weer ingehaald. "En wat was je plan dan wel?" vroeg Halt. "Ik heb het nog niet helemaal uitgewerkt, maar als het mogelijk is, dan is een tweede Jager onmisbaar." Met die woorden gaf hij Trek de sporen en Halt kon niets anders doen dan hem te volgen.

Malcolm keek verbaasd op toen hij de twee paarden de openplek zag opkomen. Zijn mensen, die voortdurend op uitkijk stonden, hadden hem niets verteld over hun aankomst. Hij haalde zijn schouders op. Die mannen waren te paard en niemand zou te voet hun tempo bij kunnen houden. "Malcolm!" begroette Will opgewekt. "Dat is lang geleden." Ze reden naar hem toe. Malcolm knikte alleen vriendelijk. "Zo, Will, je hebt deze keer zo te zien ook nog eens een vriend meegenomen. Waar heb je me nu weer voor nodig?" Will sprong soepel van zijn paard en stelde Halt voor. Malcolm was niet weinig onder de indruk, want zelfs verborgen in zijn bos waren er veel verhalen tot bij hem gekomen. Daarna zei Will dat hij het het liefst met hem apart wou bespreken, voor het geval dat niet alles van zijn idee mogelijk zou zijn. Halt mopperde iets niet al te vriendelijks over ex-jagerleerlingen en hun geheimpjes. Hij vroeg nog waarom hij dan eigenlijk wel mee moest komen, maar Will was niet om te praten, hij zou het later nog wel te horen krijgen. Will en Malcolm liepen het huis binnen en Halt bleef buiten op een bankje wachten.

"Zo, dus wat waren je plannen?" vroeg Malcolm terwijl Will voor hem zat. Will vroeg zich af hoe hij moest beginnen, terwijl zijn ogen de hele kamer rond gleden. "Wel... ik heb niet echt een plan..." begon hij, maar hij zag dat dat enkel voor verwarring zorgde. "Of misschien toch wel eigenlijk, maar niet echt..." "Niet echt wat ik van een plan verwacht?" vulde Malcolm vragend aan. Will knikte. "Het is Halt," begon hij, "hij probeert de hele opdracht te verpesten." Will begon weer met het hele verhaal over Gilan, en nu pas zag hij dat Malcolm kon volgen. "Zoiets had ik ook al opgevangen van de bewoners van het bos." Will was blij dat hij nu niet meer alles hoefde te vertellen en ging verder. "Je moet weten dat Gilan Halts vroegere leerling was, en ondertussen probeert Halt hem in het geheim te helpen. Hij doet alsof hij aan onze kant staat, maar stiekem heeft hij gisteren Gilan laten ontsnappen." Malcolm knikte dat hij het begreep. "En wat verwacht je nu ven me?" vroeg hij. "Wel, ik zat zo te denken... Misschien zou het een slim idee zijn hem ergens een tijdje te houden waar Gilan hem niet kan vinden, zodat ik en Arnaut ondertussen..." Daar stopte hij, want hij besefte hoe dwaas zijn plan moest klinken. "Dus je verwacht dat wij je meester hier gevangen houden?" vroeg hij fronsend. "Wel.. Nou ja... Eigenlijk is dat precies wat ik vraag." Malcolm dacht een tijdje diep na. "Ik denk langs de andere kant dat ik je wel moet helpen. Gilan kent ons geheim ook en als hij het er in een dronken bui uit zou flappen, dan is het hier wel met ons gedaan." Er begon weer een sprankje hoop in Will te groeien, en Malcolm ging verder. "Ik heb wel ergens een klein hutje gebouwd waar we hem in zouden kunnen opsluiten. Vroeger gebruikten we het voor een jongen die zijn woede niet kon beheersen en die uiteindelijk zo gevaarlijk kon worden dat we hem door Trobar soms moesten laten opsluiten. Ondertussen gebeurt het steeds minder vaak, dus staat dat ding daar maar te staan. Als je Halt er met een smoesje zou kunnen binnenlokken, kunnen we misschien snel de deur achter hem dichttrekken." Will glimlachte. Hij had een eenvoudige manier gevonden om van zijn probleem af te komen. Hij kon Halt wel weer gaan ophalen wanneer het hele gedoe achter de rug was.

Halt! Will wenkte zijn meester naar een klein bouwsel, een eindje van de open plek vandaan. "Je moet eens komen kijken. Trobar heeft hier zijn verzameling huisdieren. Er zijn zeker drie soorten honden bij!" Langzaam stond Halt op. Normaal gezien wist zijn leerling wel dat hij niet in dieren geïnteresseerd was. Het enige dier waar hij echt tijd voor maakte was zijn paard, en hij vond het vreemd dat hij zich met een paar honden moest bezighouden tijdens zo'n vervelende opdracht. Hij wierp een snelle blik de hut binnen. "Wel, Will, waar zijn die beesten nu?" "Ze liggen in de hoek. Als je naar binnen gaat, dan zie je ze." "O ja?" Will knikte heftig, maar halt keek hem verwonderd aan met een opgetrokken wenkbrauw. "Wat is hier de bedoeling van, Will?" Halt voelde dat er iets niet klopte. "Ga nu maar gewoon kijken, Halt," probeerde Will nonchalant te zeggen, maat het was al te laat, Halts wantrouwen was gewekt. "Dus ik moet hier naar binnen gaan, hè? Waarom ga je zelf niet als eerste?" "O, maar ik heb ze al gezien." Als dit nu mislukt, dacht Will, dan kan ik het wel vergeten. Halt voelde die onzekerheid en zetten een stap dichter. "Will, wat is hier allemaal aan de hand?" Will kreeg de tijd niet om antwoord te geven Het volgende moment voelde Halt hoe een enorme kracht hem van opzij raakte en hij vloog wel vijf meter ver, door de deur, tot hij met een smak tegen de houten muur aanbotste. Snel klapte Trobar de deur dicht. "Obweem opgewost," grijnsde de reus.

Halt had door wat er aan de gang was. Net een paar tellen te laat. Gefrustreerd duwde hij tegen de deur, die stevig op slot zat. "Halt?" hoorde hij de stem van zijn leerling. "Sorry, Halt, maar ik heb je door en ik moet dit tot een goed einde brengen." Wills stem klonk vol schuldbesef, maar Halt was woedend. "Over een week of twee kom ik je bevrijden." Halt zei niets terug. Even later klonk weer de bezorgde stem van zijn leerling. "Halt, gaat alles goed met je? Er zat ergens een klein raampje in de muur en Halt verborg zich onder het veldbed dat er stond, zodat zijn leerling een lege kamer aan zou treffen. "Trobar," hoorde hij Will zeggen. Hij is verdwenen. Zal ik even naar binnen gaan om te kijken. Hij hoorde hoe er voetstappen in de richting van de deur gingen, en zelf ging hij klaar staan om, zodra die open ging, meteen uit te breken. Helaas voor hem had Trobar zijn list door, en een paar tellen later verscheen Will oog bij een spleet in het hout. Halt kon maar één ding bedenken dat hij nog kon doen. Hij ramde zijn vuist hard tegen de spleet waar hij door begluurd werd. Het maakte een daverend kabaal en Will viel met een gilletje achterover. Halt grijnsde. Het had dan niet geholpen, maar hij had zijn leerling toch maar mooi de stuipen op het lijf gejaagd. En hij zou het nooit toegeven, maar eigenlijk was hij ergens toch trots op Will. Als hijzelf niet het slachtoffer was geweest van de list, zou hij hem misschien feliciteren met zijn vindingrijkheid om een probleem aan te pakken. Helaas voor Will was Halt wél het slachtoffer, en die besloot zijn leerling vroeg of laat een koekje van eigen deeg te geven.