O12 || Einar Harding

Hij beende weg van de groep. De woorden deden nog alsmaar pijn, zelfs al wist hij dat dit was hoe iedereen over hem dacht. Dat hij zich hier niet zo druk om zou moeten maken en dat hij er toch niks aan kon veranderen. Hij was de ex-alcoholist. De junkie die vast slechte plannen had, en hij zou nooit iets anders zijn.

“Einar. Wacht nu even.” De lichte aanraking van Silvia op zijn arm liet hem halthouden, maar omdraaien deed hij niet. Hij wilde niet dat ze in zijn ogen zou zien hoeveel pijn het eigenlijk deed. Liever had hij dat ze alleen de woede zag.

“Trek je niet te veel van die woorden aan, oke? Je bent beter dan dat, dat voel ik gewoon.” Pas nu draaide hij zich naar haar om.

“Dan ben je de enige, prinses,” antwoordde hij. Waar was de leugen? En wanneer zou ze zich realiseren dat hij niet beter was? Dat hij misschien geen creep was die meisjes dronken zou voeren, maar wel dat hij minder goed was als ze dacht? Maar als zij dacht dat hij beter was, dan wilde hij al te graag nog even in die leugen blijven leven. Het was een mooie gedachte, een die hij zo lang mogelijk op wilde houden. Hij wilde niet dat ze uiteindelijk met teleurstelling naar hem zou kijken. Hij wilde een beter mens zijn voor haar.

“We zouden artistieke mensen met een goed oog voor detail kunnen gebruiken bij de decorbouwers, ik weet dat je waarschijnlijk helemaal geen zin hebt daarin, maar weet dat je welkom bent. Ik zou het al zeker leuk vinden.”

En ze had compleet gelijk natuurlijk. Hij had absoluut geen zin om zich bij dat groepje te voegen, om elke week hun blikken en gemompelde gesprekken over zich heen te laten komen. Maar zij vroeg hem, ze zou het leuk vinden (was dat omdat ze dan een beter decor zouden krijgen? Dat moest wel). Maar hij wilde niet. Niemand kon hem ooit tot iets zetten.

Voor hij iets kon zeggen, was ze weg en kon hij daadwerkelijk weg. De woede was wat afgezakt en nu was hij vooral moe. Hij wilde die blikken even vergeten, maar hij moest werken, dus daar was waar hij zichzelf naartoe sleepte. Het was een rustige dag, waardoor hij alle tijd had om te schilderen en zich in elk geval daar even in te verliezen. Het werd een rozentuin.

---

Woensdag kwam en zo ook hun eerste afspraak om aan het project te werken. Silvia zat er al toen Einar aan kwam lopen. Zoals bijna altijd als art-student had hij weer een koker om tekeningen netjes te houden bij zich.

Hij glimlachte en ging naast haar zitten. Het eerste half uur werkten ze hard aan het project en het verliep soepel. Ondanks al hun discussies zaten ze qua ideeën aardig op één lijn. Het waren alleen de kleine details waar hun gedachten soms over wisselden.

R wierp een blik op de klok. “Wanneer begint je auditie?” vroeg hij haar. De hele school had volgehangen met aankondigingen dat vandaag de audities waren en hij kon zich niet voorstellen dat Silvia niet mee zou doen. Silvia verdiende de hoofdrol en hij was er zeker van dat zij die rol ook zou krijgen.

Hij wierp een blik op de koker die rechtop tegen zijn stoel stond. Daarin zat de rozentuin die hij de avond ervoor gemaakt had. Het was nog maar een snelle opzet, met de details niet geweldig uitgewerkt, maar het was een goed voorproefje. Niet dat het iets te maken had met het decor van de toneelclub. Absoluut niet. Hij zou niet meehelpen. Niemand kon hem ooit ergens toe zetten.

“En weet je toevallig waar de inschrijvingen voor decorbouwer zijn?”

Niemand, behalve Silvia.