Hoofdstuk 24

De nacht was al gevallen toen iedereen eindelijk sliep. Sarah luisterde naar de regelmatige ademhaling van haar broer en haar vader. Niet dat die ademhaling te vertrouwen was, natuurlijk, want ze konden alle drie perfect doen alsof ze sliepen, maar Sarah besloot dat ze ondertussen wel al moesten slapen. Geruisloos liet ze zich uit bed glijden. Ze had hier lang over nagedacht en vreesde dat ze niet meer terug zou kunnen, maar haar besluit stond vast. Voorzichtig nam ze haar mantel en wapens. Daarna begon ze voetje voor voetje naar de deur te sluipen. Sander lag er onschuldig bij, maar haar vader, dat was andere koek. Ze hield zijn gezicht scherp in de gaten, al wist ze dat als hij zijn ogen zou openen, het al lang te laat zou zijn. De deur was nu nog een meter van haar verwijderd en ze hoopte uit alle macht dat de planken van de oude herberg niet zouden kraken. Uiteindelijk greep ze opgelucht de deur beet. Ze trok hem langzaam open. Nog even en ze was buiten. Dat dacht ze toch, maar op dat moment werd de hele kamer gevuld met een scherp gepiep. Het was maar een heel zacht geluid, waar een normaal mens zou doorslapen, maar haar vader zat meteen rechtop. "En waar denk je wel dat je heen gaat?" vroeg hij scherp. Sarah kon niets beters bedenken dan de eeuwen oude smoes: "ik moest even gaan plassen." Haar vader keek haar indringend aan. "Even gaan plassen?" merkte hij schamper op, "en daar heb je je mantel en je volledige wapenuitrusting voor nodig." "Voor het geval ze in het toilet valt," mengde een derde stem zich er bij. "Zoals deze avond. Dan kan ze zich op zijn minst nog verzetten tegen al die gevaarlijke waterdruppeltjes." Sander had zo gevat geantwoord dat Sarah besefte dat hij de hele tijd al wakker moest zijn geweest, maar er gewoon niets van had gezegd. Ze vermoedde ook dat hij had geraden wat haar eigenlijke plan was. Waarom ze dat vermoedde, daar had ze geen verklaring voor. Ze wist het gewoon. Gelukkig had de opmerking van haar broer haar op een geniale smoes gebracht. "Je weet nog wel, die mannen die me gisteren in de rivier hebben gesmeten," begon ze, "wel, ik heb ontdekt dat een van hen hier vannacht slaapt. Ik was van plan hem de stuipen op het lijf te jagen, en misschien ook wel in het water te trekken. Nu knikte de man, want wraak was iets dat hij maar al te goed begreep. "Wel, ik zou kwaad moeten zijn dat je de deur hebt laten piepen, maar ik ben blij dat je zelf je eigen zaakjes oplost zonder ons er in te willen betrekken. Doe maar, en zie dat ik niet wakker word wanneer je terugkomt. Sarah knikte dankbaar en deed zo voorzichtig mogelijk de deur achter zich dicht. Toen haalde ze opgelucht adem, ze kon gaan doen wat ze echt van plan was.

Arnaut zat voorop bij Gilan. De Jager had eindelijk besloten hoe hij van hem af kon komen en reed nu samen met hem verder in de richting waar hij naar toe was aan het gaan. Het was nog nacht en het was lastig om goed te kunnen kijken. Zijn zwaard en zijn paard had hij op de plaats waar hij Gilan die avond had gevonden, achter moeten laten. Nu waren ze al twee uur onderweg en Arnaut keek uit zijn ooghoek naar het zwaard dat aan Gilan bungelde. Als hij het nu eens probeerde te pakken... Hij wist natuurlijk dat het een gevaarlijke onderneming was, want hij wist niet of het hem wel zou lukken. Hij besloot dat er maar één manier was om achter de haalbaarheid van zijn idee te komen. Met een vloeiende beweging trok hij het zwaard uit Gilans schede. Het kwam zo onverwachts dat de Jager niet meteen een weerwoord had en Arnaut probeerde zich om te draaien om ermee naar Gilan uit te halen. Op dat moment voelde hij plots een mes op zijn keel. Langzaam stak hij het zwaard maar terug, teleurgesteld over het resultaat van zijn veelbelovende onderneming. Ondertussen was Bles onverstoorbaar door blijven rijden, alsof het dier al op voorhand wist dat Arnaut, zelfs met het zwaard in de hand, geen kans maakte. Gilan wachtte nog even voor hij zijn mes weer bij Arnaut weghaalde. "Je kunt één keer zoiets proberen," zei hij, "maar de volgende keer zou ik misschien wat minder vriendelijk reageren." Arnaut voelde een knagende angst in zijn maag, want dat hij nog een keer iets zou uithalen, dat stond vast.

Zijn volgende poging was nog geen uur later. Een paar meter verderop maakte de weg een bocht, waar hij kronkelend achter de bomen verdween. Het tweede plan was eigenlijk doodsimpel. Hij zou Gilan op een onverwacht moment een stomp in zijn maag geven, om hem daarna achterwaarts van het paard af te laten tuimelen. Zelf zou hij gewoon de bocht om rijden en tegen de tijd dat Gilan weer op zijn benen stond, was hij al lang buiten het bereik van de pijlen. Dit keer overdacht hij zijn plan nog een tweede en zelfs een derde keer. Hij kon geen enkele zwakke plek bedenken, zolang hij maar hard genoeg duwde en de Jager echt op de grond zou liggen. Voor een vierde overdenking had hij geen tijd meer, want toen kwamen ze bij het punt dat hij in zijn hoofd had uitgekozen en hij aarzelde niet om zich met een enorme kracht half om te draaien en Gilan met zijn ellenboog in zijn buik te stoten. Gilan behield met moeite zijn evenwicht en toen Arnaut zich volledig omdraaide om hem er verder af te duwen, belande hij pijnlijk op de grond. Gilan bleef een paar tellen kreunend liggen terwijl hij naar zijn buik greep. De Jager voelde dat hij niets gebroken had, eigenlijk niet eens iets verrekt, dus duwde hij zich met moeite weer overeind. Hij haalde de boog van zijn schouder en zag opgelucht dat hij niet beschadigt was geraakt door de smak. Toen pas keek hij weer naar Arnaut, en hij zag hoe zich voor zijn neus een spektakel afspeelde.

Arnaut hoorde een lichtte gil en wist dat Gilan er af was gevallen. Grijnzend keerde hij zich naar de weg voor zich en hij gaf het paard de sporen. Deze keer was zijn plan gelukt, en hij keek spottend naar de verkreukelde schim op de weg. Op dat moment voelde hij echter een vreemde spanning onder het zadel. Zijn ontsnapping was inderdaad mooi bedacht, maar het was buiten Bles gerekend.
Nu het paardje voelde hoe het gewicht van zijn vertrouwde berijder was weggevallen, wierp het dier een blik naar achteren en omdat Jagerspaarden slimmer waren dan de gemiddelde boerenknol, had hij meteen door wat er aan de hand was. Onmiddellijk begon hij te steigeren. Arnaut kende zijn wachtwoord niet, dus mocht hij ook niet op het paard rijden, en dat was hij wel aan het proberen op het moment dat hij Gilan er af had laten donderen. Arnaut greep zichzelf angstig vast toen hij besefte welk detail hij over het hoofd had gezien. Hij kon zichzelf wel slaan nu hij besefte dat zijn plan was gefaald en dat het veelbelovende begin zou eindigen met een harde klap op de grond. Hij hield zich stevig vast toen Bles met vier poten tegelijk in de lucht sprong en bleef zelfs in het zadel toen het paard zijn achterlijf naar boven zwierde. Hij besefte niet dat hoe langer hij bleef zitten, hoe meer tijd Gilan had om weer op te staan. Uiteindelijk werden de vreemde sprongen van het paard hem toch te veel en vloog hij in een grote boog de weg over.
Arnaut zette zich schrap om te vallen en merkte dat hij recht op zijn buik zou landen. Als je hem later zou vragen hoe hij het deed, dan zou hij daar geen antwoord op kunnen geven, maar hij slaagde er in een perfecte salto in de lucht te maken en al rollend neer te komen, waardoor zijn val gebroken werd. Hij gebruikte zelfs de snelheid van die rol om weer overeind te komen en weg te rennen. Twee paardenogen keken hem bewonderend toe, want hij was best wel lang op de paardenrug blijven zitten en had bovendien een prachtlanding gemaakt. Hij had bijna de veiligheid van de bomen bereikt toen hij een windvlaag tussen zijn benen voelde. Het volgende moment stak er een pijl voor hem in het gras waar hij net niet over struikelde. "De volgende keer schiet ik wel raak," klonk een stem een heel eind verderop. Arnaut draaide zich boos om naar Gilan, terwijl hij besefte dat zijn ontsnappingspoging nu niet meer te redden viel.

Terwijl Gilan langzaam dichterbij kwam, ontwaarde Arnaut in de verte het gezicht. Het stond niet blij. Gilan was razend geworden, maar hij hield zijn woedde prima onder controle. Bij het zien van die blik zakte de boosheid van Arnaut, omdat zijn ontsnapping was mislukt, als bij toverslag de grond in. Hij besefte dat de Grijze Jager een groot risico had genomen met tussen zijn benen te mikken terwijl hij was aan het rennen. Het had niet veel gescheeld of een van zijn benen was doorboord geweest. Nu pas drong het tot hem door dat Gilan het misschien wel niet eens zo jammer had gevonden als hij hem geraakt had. Of misschien, bedacht Arnaut, was die pijl wel voor een van zijn benen bedoeld geweest. Gilan greep hem hardhandig beet en sleepte hem weer naar het paard. Arnaut verzette zich niet, want hij wist niet hoe Gilan daarop zou reageren. Bij Bles aangekomen, rommelde Gilan wat in een tas en haalde er een lang touw uit. "Ik had je gewaarschuwd," zei hij, "maar blijkbaar is die waarschuwing je toch op de een of andere manier ontgaan. Ik kan je dus niet meer vertrouwen wanneer je op mijn paard zit. Dan zal je er dus naast moeten lopen." Gilan bond Arnauts handen vast met een eind van het touw, en bond het andere einde rond zijn zadel. Toen reed hij weg en Arnaut kon niets anders doen dan er achteraan te rennen. Zo gingen ze nog ongeveer twee kilometer verder, toen stopte Gilan en Arnaut liet zich uitgeput op de grond vallen. Gilan maakte het uiteinde van het touw weer los en bond dat aan een boom. Hij wierp een klein pakketje naast Arnaut op de grond en sprong terug in het zadel. "Het zal nog wel even duren voor je jezelf bevrijd hebt," zei hij, "en als je daarna het hele eind terug bent gewandeld om je paard en je wapen op te halen - want zonder dat kan je niet veel tegen me beginnen - heb ik deze zaak al lang afgehandeld. Ik ga bewijzen dat ik niets gedaan heb, maar tot zo lang is het handiger als er al een iemand minder is die me voor de voeten loopt. Dat pakje is je ontbijt. Ik hoop dat we bij onze volgende ontmoeting weer vrienden kunnen zijn." Arnaut keek verbijsterd naar de verdwijnende gestalte. Toen zag hij dat Gilan een klein mesje voor hem had laten vallen en hij begon zich haastig los te snijden.