O15// Silvia Carter

Opeens greep hij haar hand vast, alsof hij niet kon begrijpen waarom dit een reden zou zijn dat ze geen auditie deed.
“Nee, dit project kan wel wachten. We hebben echt wel tijd zat. Het is maar even dat de auditie duurt, en ik moet toch mr Shizowitz nog spreken. Kom.”

Met zijn vrije hand gooide hij de spullen in zijn tas en hij trok haar overeind. Terwijl hij haar praktisch meenam naar de audities, bleven hun handen verstrengeld en Silvia voelde zich net alsof ze in een film zaten en hij haar stiekem mee nam om tijdens een spijbeluurtje iets romantisch te gaan doen. Het was een opwindend idee en veel te snel waren ze in het auditorium.

Mr Shizowitz was natuurlijk al aanwezig, en zodra hij R en Silvia zag, kwam hij naar hen toe.
“Ah Harding, ik vroeg me al af wanneer je zou komen. Je snapt onze deal? Je helpt mee met het decor, en we zullen het niet over verdere consequenties hebben.” het klonk ontevreden en ijskoud.
'consequenties? Voor wat dan?'wilde Silvia vragen, maar Einar gaf haar geen kans. Hij knikte.
“Ja."

Silvia fronste haar wenkbrauwen, R leek een beetje ineen te krimpen. Verslagen te zijn, alsof hij moe was van het vechten en zich neergelegd had bij wat ze van hem verlangden. Van wat was hij beschuldigd? Zou het terecht zijn?
Voor ze haar gedachten verder kon laten afdwalen sprak shizowitz haar aan.

“En Silvia, schat, wat fijn dat je hier bent! Kom, de audities voor Julia zijn bijna afgelopen.” Hij leidde haar naar het podium, zodra ze echter buiten gehoorsafstand waren begon hij dringend te praten. En het was niet fijn wat hij te zeggen had.

"Einar is niet het type jongen waarmee je gezien wilt worden. Ik heb gezien dat hij je hand vast hield, maar laat het niet verder komen dan dat. Hij is gevaarlijk."
Silvia zuchtte.

"Hij is heus niet zo erg als het lijkt." Verdedigde ze. Shizowitz keek haar verbaasd aan.
"Je hebt het nog niet gehoord he?"
"Wat gehoord?" Silvia fronste en keek de leerkracht aan.
"Mijn liefste Silvia, hij heeft iemand aangerand."

Silvia's ogen werden groot en vlogen naar Einar, die daar zo verslagen stond. Het kon niet waar zijn, toch? Dat zou hij nooit doen. Toch?
"Nee." Bracht ze uit, en schudde haar hoofd."nee dat geloof ik niet."

Ze rende het podium op toen ze merkte dat het vrij was en voelde de lichten op haar. Ze gaf de muzikant haar nummerkeuze en de melodie werd ingezet. Silvia rechtte haar rug en begon met met zingen. Een nummer dat ze wel passend vond bij de storm die momenteel binnen in haar woedde en het gevoel dat Einar moest hebben als de beschuldiging onterecht was.

"Here comes a wave
Meant to wash me away
A tide that is taking me under

Swallowing sand
Left with nothing to say
My voice drowned out in the thunder

But I won't cry
And I won't start to crumble
Whenever they try
To shut me or cut me down

I won't be silenced
You can't keep me quiet
Won't tremble when you try it
All I know is I won't go speechless

'Cause I'll breathe
When they try to suffocate me
Don't you underestimate me
'Cause I know that I won't go speechless

Written in stone
Every rule, every word
Centuries old and unbending
Stay in your place
Better seen and not heard
But now that story is ending

'Cause I
I cannot start to crumble
So come on and try
Try to shut me and cut me down

I won't be silenced
You can't keep me quiet
Won't tremble when you try it
All I know is I won't go speechless
Speechless"