O16 || Einar Harding

R voelde de blik van Mr Shizowitz in hem boren. Hij geloofde de verhalen, dat kon R er wel uit lezen. Had hij ook echt iets anders verwacht? Het was niet alsof R kon rekenen op de hulp van volwassenen, op überhaupt gehoord worden voordat er conclusies getrokken worden. Dat werd wel keer op keer bewezen.

Het maakte ook dat hij niet langer vocht. Hij had het nu weer geprobeerd, had de waarheid willen vertellen, en had alleen te horen gekregen dat hij niet moest liegen en dat als hij niet ophield de consequenties groter zouden worden. Dat hij mogelijkerwijs de waarheid vertelde werd niet eens overwogen. Dus hield hij zijn mond en liet het over zich heen komen. De wereld was een fucked up place en de mensen erin waren nog erger. Hij kon op niemand rekenen.

Shizowitz leidde Silvia weg om auditie te doen, en Einar bleef alleen over. Hij wist ook dat hij op dit moment niet weg kon, dus ging hij op een stoeltje achterin de zaal zitten en probeerde te doen alsof hij niet doorhad hoe Shizowitz ineens aan het doen was alsof hij iets heel geheims tegen Silvia vertelde en daarbij ook nog eens een stiekeme blik op R wierp.

De blik die Silvia hem daarna wierp, brak zijn hart. Zo verschrikt. Ze zou nu zo’n afkeer van hem hebben, nog meer dan anders. Wanneer zou ze gaan vragen om een andere projectpartner? Zou ze nog subtiel proberen om niet alleen met hem te zijn, of het ronduit zeggen?

Hij trok zijn kraag wat hoger en wendde zijn ogen af. Hij wilde niet zien hoe er angst in haar ogen zou komen, angst om een nieuw slachtoffer te worden van iets wat hij nooit gedaan had.

Maar toen het haar beurt was voor de auditie kon hij zijn ogen niet van haar af halen. Zoals ze zich daar compleet stond te geven, het was gewoonweg betoverend. De passie straalde van haar gezicht, net als de emoties. Het klonk precies als wat hij nodig had op momenten als deze. Alles wilde hem onderuit halen, maar soms moest iemand zeggen dat je je er niet door moest laten breken. Dat je soms wel moest vechten, zelfs al was Einar het vechten moe en was het makkelijker om alles te negeren.

Aan het einde van de auditie klapte R met de rest mee. Zelfs al zou de uitslag de dag erna pas komen, het was wel duidelijk dat Silvia de beste auditie had gehad en dat zij de rol van Julia zou gaan krijgen. Silvia werd meteen overspoeld met felicitaties van de andere mensen van de toneelclub, met mensen die wilden zeggen hoe geweldig ze het gedaan had. Einar was wel opgestaan, maar bleef daar achterin de zaal staan. Ze kreeg al zoveel felicitaties over zich heen, en na die blik op hem wist hij al te goed dat er geen meerwaarde zou zijn in naar haar toelopen. Hij zou alleen de afwijzing wat vervroegen. Was het heel egocentrisch van hem als hij dat moment liever nog even uitstelde, zelfs al wist hij dat het onvermijdelijk was?

Shizowitz liep langs Einar heen. “Denk erom, Harding, ik houd je in de gaten. Eén misstap en het kan een onaangename situatie worden. En blijf bij Silvia uit de buurt. Ze is de ster van de show, en kan geen afleiding gebruiken. Als ik merk dat je haar lastigvalt, vlieg je eruit en bedenken we een andere, onaangenamere, straf voor je. Begrepen?”

Einars blik gleed kort naar Silvia toe. Enkel omdat hij haar hand had vastgehouden om haar hier te krijgen. Shizowitz moest eens weten dat Einar nu de enige reden was dat Silvia überhaupt auditie deed. Maar hij knikte. “Begrepen.”

Bij Silvia uit de buurt blijven zodat zij kon shinen op haar welverdiende plaats. Dat kon hij. Hij had altijd in de schaduwen geleefd en slechts van een afstand gekeken. Dan kon hij dat nu ook weer.