O17// Silvia Carter

De laatste noot stierf op haar lippen, de spot die haar gevolgd had en maakte dat het voelde alsof ze zweefde, doofde. De realiteit kwam terug en barstte los in een bom van geluid. Silvia bloosde een beetje door de heftigheid van het applaus, ze had in een trance gezeten. Gevangen in haar eigen gedachten en een lichte shock na het horen van de beschuldiging die R boven het hoofd hing.

De rol van Julia was van haar, dat wist ze nu al. Ze had haar alles gegeven en de emotie had er van af gestraald, daar waren alle mensen van de toneelgroep dol op en vooral de docent.
Iedereen liep haar tegemoet om haar te feliciteren, omdat ze de laatste auditie was konden ze gewoon het podium op.

Ze grijnsde en het voelde alsof ze weer ademde, haar vrienden van de toneelgroep kwamen haar knuffelen en ze lachte om hun enthousiasme.
Shizowitz kwam het podium met de drama leerkracht en klapten luid in hun handen om de aandacht te trekken tot iedereen stil was.

"Oke mensen. Rollen worden maandag bekend gemaakt. Dankjewel allemaal!" Werd er aangekondigd,en daarmee waren de audities afgelopen en liep naar buiten. Ze zag Shizowitz nog iets tegen R zei en liep hem niet veel later tegemoet.

"Wat moest hij?" Ze zei het op een geërgerde toon, het beviel haar niet hoe Shizowitz over Einar gesproken had. Voor Einar kon antwoorden, kwamen er nog meer mensen voorbij die haar feliciteerden met de auditie en dankbaar nam ze de felicitaties in ontvangst. Het voelde fijn deze bevestiging te krijgen van haar prestaties.
Toen ze weer alleen waren draaide ze zich weer naar Einar.

"Sorry." Ze streek een beetje blozend een lok haar achter haar oren. "maar dus, wat wilde Shizowitz? En wat vond je van mijn auditie song?"
Ze was heel nieuwsgierig of hij de verborgen boodschap erin had gevonden. Ze liepen ondertussen terug naar de cafetaria met hun tassen zodat ze verder konden werken aan hun project.

Hij liep naast haar, ze zou kunnen vragen of het waar was. Gewoon heel casual als: "wat een gemene roddels gaan er over je, ik kan en wil het niet geloven."
Misschien zou hij haar verzekeren dat het dat niet was, en zou hij haar hand weer vast houden. Misschien zou het een bres slaan in de muur die R nog altijd om zich heen had.

Ze kon het niet, uit respect voor R en zijn privacy zei ze niets over wat Shizowitz haar verteld had. Ze betwijfelde toch of het waar was, wanneer en waar zou R het ook al gedaan hebben? Er hingen veel camera's op de campus en ze had de rector hem al even niet horen omroepen, dus was hij ook niet uit de klas geweest.

"Ik kan overigens niet wachten om die prachtige kostuums die je gemaakt hebt te zien en misschien wel te dragen." Glimlachte ze in plaats van de geruststelling. Ze hoopte dat dit even goed zou zijn. (Natuurlijk was het dat niet.)