O18 || Einar Harding

De woorden van Shizowitz zaten nog in Einars hoofd toen Silvia naar hem toe kwam gelopen. Ze had ook geen andere keus, gezien ze dat project toch echt af moesten maken.

“Wat moest hij?” vroeg Silvia hem. Het was wel duidelijk over wie ze het had, maar tijd om te antwoorden kreeg R niet. Silvia’s aandacht werd alweer weggevangen door felicitaties. Ze had ze meer dan verdiend, maar voor R was het wel weer een bevestiging dat haar leven uit zoveel betere mensen dan hem bestond. Ze had vrienden die haar wilden feliciteren, die het niet uitmaakten wie ze zouden storen want hun vriendin had net geweldig gepresteerd. Hijzelf was niet eens naar haar toegelopen. Wat liet hem denken dat ze ooit met iets anders dan de irritatie die ze nu in haar ogen had (bij het idee dat ze weer met hem moest werken?) naar hem zou kijken?

“Sorry,” zei ze toen de stortvloed weg was. Ze streek een lok haar achter haar oren, een pluk waarvan R nog geen seconde ervoor de opwelling had gehad die voor haar weg te vegen. Maar dat zou raar zijn, dus hij had zijn handen laten hangen. “Maar dus, wat wilde Shizowitz? En wat vond je van mijn auditie song?”

Samen liepen ze terug naar de cafetaria. Ditmaal was het geen vlucht door de gangen terwijl hij haar aan hun verstrengelde handen meenam. R zorgde bewust voor een respectabele afstand tussen ze. Zelfs net iets te dicht op elkaar lopen zou verkeerd opgevat kunnen worden. Of zijn grootste zorg Shizowitz of Silvia zelf was, was hij nog niet uit.

“Ach, gewoon wat formaliteiten,” zei hij. Hij haalde zijn schouders nonchalant op. “Hoe laat en waar ik verwacht word enzo.” Wat moest hij anders? Vertellen dat hij te horen had gekregen uit haar buurt te blijven, terwijl er voor haar nooit een ‘in de buurt’ geweest was?

“Je hebt het podium weggeblazen,” vervolgde hij met een glimlach. “Als je de rol niet krijgt, zijn ze doof en blind geweest! Je mag trots op jezelf zijn.” De vraag waarom dit lied op dit moment bleef onuitgesproken. Het was toeval geweest, ze had er niks mee bedoeld. Niet voor hem in elk geval.

“Ik kan overigens niet wachten om die prachtige kostuums die je gemaakt hebt te zien en misschien wel te dragen.” Het klonk vol vertrouwen voor hem, maar was dat niet een leugen? Een manier om zichzelf te overtuigen dat het niet zo erg was om in zijn buurt te zijn? Want Shizowitz had haar gewaarschuwd, dat wist R ook. Was dit slechts een manier om haar twijfels te vergeten?

Hij legde zijn schetsboek op tafel en klapte hem open. “Kijk er maar even doorheen wat je ervan vindt,” zei hij. “Op de pagina’s erna staan nog een paar schetsen.” Het waren meerdere schetsen geweest van verschillende kostuums, op meerdere modellen. Maar het hoogtepunt was toch wel de laatste schets. Die jurk had hij niet gemaakt voor Julia. Die was voor Silvia zelf gemaakt.