O19// Silvia Carter

Ze liepen terug met een overduidelijke afstand tussen hen in. Sylvia vroeg zich af of Shizowitz daar iets mee te maken had.
“Ach, gewoon wat formaliteiten,” zei hij schouderophalend. “Hoe laat en waar ik verwacht word enzo.”

Hij leek niet erg onder de indruk, eerder moe van dit alles. Toch glimlachte hij naar haar.
“Je hebt het podium weggeblazen, als je de rol niet krijgt, zijn ze doof en blind geweest! Je mag trots op jezelf zijn.”
Dit bracht ook bij haar een glimlach op het gezicht.

"Ik ben enorm blij dat je het leuk vond!" Zei ze opgewekt. "het voelde gewoon als het juiste lied op dat moment, al was het niet het lied dat ik oorspronkelijk wilde brengen."
Dat was zeker een hint dat de hele situatie die zich had afgespeeld meegespeeld had in haar nummerkeuze, ze hoopte zo erg dat hij de hint zou opmerken en juist zou beoordelen.

Hij legde echter zijn schetsboek op tafel en klapte hem open.
“Kijk er maar even doorheen wat je ervan vindt,” zei hij, alsof het hem niets kon schelen. “Op de pagina’s erna staan nog een paar schetsen.”
Dat hij haar vertrouwde met zijn schetsen deed veel voor Sylvia, en enthousiast gaf ze haar ogen de kost. Vooral de laatste schets trok haar aandacht. Weer dat model dat op haar leek, maar dan ook echt precies op haar.

Haar vingers gleden over de lijnen van de jurk.
"Deze is echt schitterend." Ze zei het zacht, terwijl ze naar de tekening bleef staren. Ze kon zich al inbeelden hoe het zou voelen om in zo'n jurk het podium op te lopen. Wat zou het fantastisch zijn om hiermee op dat balkon te staan met Romeo in de rozentuin. (Dat haar hoofd Einar als Romeo invulde hoefde niemand te weten.)

Ze werd uit haar dagdroom gehaald door haar mobieltje dat af ging, ze nam snel op.
"Sylvia , kun jij je kleine zusje gaan afhalen van de opvang?" Haar moeder klonk vermoeid. "Ik lig in het ziekenhuis, mijn apendix is gesprongen."
"Wat?!" Silvia voelde hoe ze trilde als een riet.
"Mam is alles oké? Ik ben nog bezig met een groepsproject. Hoe laat moet Janie gehaald worden? Is de opvang op de hoogte? Weet Janie het al?"

Ze was aan het ratelen, dat wist ze ergens ook wel, maar ze was gewoon niet voorbereid hierop.
"Lieverd ze zijn er al om me te komen halen voor de operatie. Morgen ben ik terug thuis, het is maar voor één avond en ochtend. Kan iemand je thuis brengen? Iemand met een auto?"

"Misschien, ik zal het vragen aan mijn project partner, wie weet heeft hij een rijbewijs."Stamelde ze."ik heb de auto niet bij."
"Het komt helemaal goed meisje, maak je geen zorgen. Oké?"
"Oke mam. Ik hou van je."
"Ik ook van jou, lieverd. "

Silvia slikte zwaar en keek naar Einar.
"Jij kunt me toevallig niet naar het kinderdagverblijf van mijn zusje brengen? Van daar kan ik wel samen met haar naar huis lopen." Het klonk smekend. Waarom voelde ze zich zo zwak opeens?
Oh, right. Suikerziekte...

Ze nam haar prikker en testte zichzelf. Natuurlijk was haar suiker te laag, ze had vanmiddag niets gegeten, en nu was de cafetaria dicht. Geweldig dit, de dag kon niet beter.
Snel begon ze in haar tas te rommelen en vond tot haar grote vreugde een suikerwafel. Gehaast scheurde ze er het papiertje vanaf en begon te eten.

Waarom moest ze nu ook een suikerval doen waar hij bij was?