O21// Silvia Carter

Gelukkig leek hij er geen probleem van te maken dat ze dit zomaar van hem vroeg. Niet iedereen had dit zomaar gedaan. Ze had ook niet zomaar iedereen het adres van de opvang van haar zusje gegeven, of haar thuisadres.
"Natuurlijk kan ik dat. Is alles goed?" vroeg hij haar, oprecht bezorgd. Met zijn hand haalde hij zijn autosleutel uit zijn broekzak, klaar om te vertrekken.

Silvia haalde opgelucht adem. Het zou goedkomen. Ze zouden Janie gaan halen en veilig thuis komen en haar moeder zou moeten weer thuis zijn, maar voor nu zat ze met die vervelende diabetes. Zijn bezorgdheid en drang om voor haar te zorgen nu ontging haar niet, hij hielp haar op de stoel en hield zijn blik op haar gericht, klaar om te helpen wanneer het nodig was.

"Gaat het?" vroeg hij haar. "Kan ik iets voor je doen? Wat te drinken halen? Heb je iemand nodig?"
Ze genoot van zijn lieve aandacht naar haar toe, al voelde ze zich ook schuldig. Zij hield hem nu nog langer op, terwijl hij door haar al langer hier was dan moest en haar nog thuis zou brengen ook. Hij was zo lief, hij zou nooit echt iemand sexueel intimideren, tenzij diegene het misschien echt verdiende... En dan nog.

"Ik ben oke..." Haar stem klonk toch nog kleintjes."het spijt me dat je me zo moet zien."
Ze wilde allesbehalve zwak over komen op hem.
"Ik maak me gewoon zorgen en mijn diabetes besloot even de kop op te steken. Geen goed moment, maar dat is het nooit. Geen zorgen, een beetje suiker en ik ben weer oke."

Ze toonde hem de suikerwafel en glimlachte in een poging om hem gerust te stellen. Hij had al zorgen genoeg zonder haar, ze wilde hem niet tot last zijn. Het was haar niet ontgaan dat hij gevraagd had of ze iemand nodig had, en de waarheid was dat een knuffel en een fris drankje haar nu enorm deugd zouden doen.
Ja,wilde ze zeggenik kan wel iemand gebruiken, en ik zou het reuze fijn vinden als jij die persoon bij me zou willen zijn.

Ze zei het niet, althans niet met die woorden.
"Een fris drankje zou heel fijn zijn, en een knuffel kan ik ook wel gebruiken." Zei ze in plaats daarvan met neergeslagen ogen.Ergens hoopte ze dat hij haar zou knuffelen, het zou zo fijn voelen na zo'n lange dag barstensvol emoties. Zeker nu haar moeder haar vandaag geen knuffel zou kunnen geven. Hij leek echter geen knuffelpersoon, dus waarom zou ze ook hopen op een knuffel?

Ze voelde hoe de suiker zich stabiliseerde en stilaan voelde ze zich beter. Haar zicht werd terug scherper en ze voelde zich niet meer zo licht in haar hoofd. Haar ogen vonden die van Einar en ze glimlachte naar hem.
"Het gaat alweer wat beter met mijn suikerwaarden." Deelde ze hem mee. "Kijk, mijn handen trillen al niet meer zo hard."
Ze hield haar hand horizontaal om te tonen dat deze niet meer zo trilde.

Blijkbaar was dat overtuigend genoeg voor hem om haar even alleen te laten om iets te drinken te zoeken voor haar. Hij kwam terug met een cola. Waar hij die vandaan had gehaald was voor haar een raadsel, maar ze was hem er dankbaar voor.
"Dankjewel." Zei ze met een welgemeende glimlach. Ze dronk voorzichtige slokjes. Daarna bood ze hem het blikje aan.
"Hier, drink ook wat."

In totaal waren ze al zo'n tien minuten kwijt door haar suikerval, de kleuter begeleidster van de opvang zou haar waarschijnlijk zo bellen dat het bijna sluitingstijd was.
"Het spijt me dat je hier nu zit door mij, jij hebt vast ook wel betere dingen te doen."

Wat zou hij wel niet van haar denken, het zwakke meisje dat een prins op het witte paard nodig had. Dat nu niet eens kon opstaan zonder te trillen op haar benen.
Die stomme suikerziekte ook, waarom moest het nu net fout gaan?