O23// Silvia Carter

“Is dat alles wat dan nodig is?” vroeg hij haar, alsof hij niet kon geloven dat het zo simpel was. “Gewoon wat suiker en dan is het goed?”
Ze knikte: "Ja, bij een suikerval suiker eten, bij een te hoge suikerwaarde insuline spuiten. Natuurlijk moet je deze wel voelen aan komen."

Heel kort schoof hij de mouw van zijn linkerarm omhoog en haar ogen werden meteen naar de nieuwe ontblote huid getrokken. Hoewel ze iets vervaagd waren, waren daar duidelijk de plekken van een naald te zien. Natuurlijk wist ze van zijn drugsverleden, maar om het zo te zien was even anders.
“Verontschuldig je niet,” zei hij. “Jij hebt een goede reden, een reden om je niet voor te schamen.”
Ze stak haar hand uit, waarom wist ze niet. Wellicht wilde ze de huid aanraken, hem geruststellen dat het haar niet af schrikte. Maar hij had zijn mouw al terug naar beneden getrokken. De altijd net iets spottende grijns verscheen weer op zijn gezicht, zijn masker die hij nooit af deed.

“Een teddybeer of liever een pluchen konijn?”vroeg hij grijnzend op haar vraag om een knuffel, wat haar even van de wijs bracht. Oh, Hij bedoelde een teddybeer... Geen fysieke knuffel.
“Heb je genoeg gehad?” vroeg hij haar toen ze klaar was met de cola. Ze knikte en hij dronk de rest op. Hij leek er zo van te genieten dat Silvia zich af vroeg hoe vaak hij de kans kreeg om zoiets te drinken. Ze voelde zich opeens schuldig dat hij geld aan haar had moeten uitgeven.

Hij leidde haar af van deze gedachte door haar een papiertje toe te schuiven.
“Aangezien je niet kon kiezen, zijn het er maar twee,” zei hij. Op het papiertje zaten een pluchen konijn en een teddybeer met hun armen om elkaar heen. Het bracht een glimlach op haar gezicht en snel stopte ze de tekening achter het plastic raampje voor een pasfoto in haar portefeuille. Ze was er blij mee, maar durfde dat niet goed zeggen. Hij leek altijd zo verlegen als ze hem complimenteerde.

Hij bood haar zijn arm aan, waarmee hij haar opnieuw aan het lachen maakte terwijl ze vrolijk haar arm door de zijne haakte zoals ze dat altijd in de films doen, ze hield met de andere hand zelfs haar rok vast.
"Wat galant van u, mijnheer!" Zei ze met een hoog stemmetje en een plagerige twinkel in haar ogen. Want dat was het, galant en lief, en ze had geen idee hoe ze er mee om moest gaan.

“Ach, ik heb niet veel te doen,” zei hij schouderophalend op haar opmerking dat hij waarschijnlijk wel betere dingen te doen had.
Uit zijn zak haalde hij zijn telefoon en hij belde iemand.
“Hé, met R. Ik ben wat later. Er is wat belangrijks tussendoor gekomen. Ik leg het zo wel uit. Ik kan zaterdag anders wel opstarten? Oké tot straks.”

Hij stopte zijn telefoon weer in zijn zak en Silvia voelde zich weer schuldig. Tot zover dus het excuus van niets te doen.
"Het spijt me dat je je plannen moet veranderen voor mij." Zuchtte ze, terwijl hij de deur voor haar open hield. Het was duidelijk dat R wel degelijk ergens had moeten zijn. Een bijbaantje misschien? Wie weet...
Nu zat hij hier echter naast haar alsof het geen probleem was en reden ze naar de opvang van haar zusje.

Janie zat al buiten toen ze aan kwamen en liep meteen Silvia's armen in toen ze uitstapte. Silvia merkte de begeleidster op die samen met Janie had gewacht en glimlachte naar haar.
"Dankjewel dat je met Janie hebt gewacht. Ik had een suikerval en daardoor ben ik zo laat." bedankte Silvia haar.
"Het is geen probleem. Geraken jullie veilig thuis?" vroeg de verzorgster bezorgd.
"Ja hoor. Dat komt in orde. "
"Mooi. Dan zie ik je morgen, Janie."
"Tot morgen." Wuifde het meisje van op Silvia's heup. Toen draaide ze zich naar haar grote zus.
"Ik wil ook met de auto mee!"

Silvia glimlachte.
"Ik weet niet of R dat wel ziet zitten, we hadden afgesproken dat hij tot hier zou rijden. We kunnen ook gewoon naar huis wandelen van hier. Je bent al een grote meid." zei ze lief.