† 002 †

Het was even zoeken maar nu schrijf ik blogs op een website van een lokale krant. Waarbij ik vooral vanuit huis werk. Brian helpt me tegelijkertijd om de boven verdieping aan te passen naar mijn smaak. Dat ergens tussen klassiek en modern in zit. Een resultaat waar ik zeker blij mee ben en is het redelijk minimalistisch gehouden waarbij de open haard opvalt net als de kroonluchter. Wel besef ik me steeds vaker dat ik een vriendin mis. Tussen neus en lippen door heb ik wel gevraagd hoe het werkt hoe je iemand kan veranderen. Schijnbaar relatief makkelijk. Degene die je wilt veranderen, bijten maar niet leeg drinken en die persoon van jezelf laten drinken. Daarna wachten.
Brian heb ik thuis gelaten en zwerf ik, in het donker, door de stad. Echt laat is het niet. Bij elf uur juist en is het voor mij veilig om rond te lopen. Toch blijf ik in de schaduwen van de gebouwen want het is wel vrijdag. Een uitgaansavond. Dat is te merken want bij sommige jongens is echt een alcohol lucht te ruiken.
'Ik droom. Zeg me dat ik droom en knijp me.'
Ik had ze al gezien. Hannah en Marilyn.
'Au,' reageert Hannah. 'Karo?' Het klinkt wat angstig.
Ik zou ze kunnen negeren maar of het zou werken, weet ik niet. Ze hebben me al gezien en herkent. Niet dat ik het anders bevestig maar toch.
'Ze is het echt,' zegt een geschrokken Marilyn. 'Maar... we hebben je begraven een week geleden. Hoe kan dit?'
Hannah staat voor me en kijkt aandachtig. 'Gave lenzen, waar heb je die gehaald?' wilt ze weten.
Ik reageer er niet op en schiet een steegje in terwijl ik mijn telefoon uit mijn zak haal van mijn rok.
'Met Brian,' klinkt het van hem aan de andere kant.
'Brian met mij,' begin ik. 'Ik ben gezien en herkent.'
Het is stil voor een moment. 'Niemand zou het mogen weten. Wie is het? Je broer, je vader, je moeder? Is hij te vertrouwen? Ben je in staat om ze op te ruimen?' vuurt Brian dan op me af.
Ik schud mijn hoofd wat. 'Het zijn mijn beste vriendinnen en dat laatste kan ik niet,' geef ik zacht aan.
'Karo?' Hannah staat weer voor me.
'Ik kan het doen voor je,' stelt Brian dan voor. 'Je weet hoe het werkt en je kent de regels. Die zijn er niet zomaar.'
Ik sluit mijn ogen een seconde. 'Nee, en ik vertrouw ze met mijn leven.' Opkijkend zie ik dat Hannah en Marilyn elkaar nieuwsgierig aankijken.
'Je hebt twee keuzes, Karolyn,' laat hij weten. 'Een, je ruimt ze op want mensen horen niet te weten dat wij er zijn of twee, je verandert ze. In dat geval neem je ze mee hierheen. Zorg dat je voor zonsopgang je keuze maakt en dat je terug thuis bent.' Hij verbreekt zelf de verbinding.
'Wie is Brian? Heb je een relatie?' vraagt Marilyn.
Hannah slaat haar armen over elkaar. 'Heb je voor hem je dood in scene gezet?' Ze zucht erom. 'Ik dacht dat je mijn vriendin was.' Boos en teleurgesteld trekt ze Marilyn met zich mee.
Daar gaan we dan. 'Stop!' Ik hou ze tegen met mijn stem. 'Als ik je de waarheid vertel, kun je niet meer terug. Het is wel wat ingewikkelder dan je denkt. Wel wil ik gezegd hebben dat Brian een vriend is, maar ik heb geen relatie met hem. Hij heeft me slechts geholpen.'
Marilyn is gelijk beledigt. 'Waar heeft hij je dan mee geholpen? Wat kan hij voor je doen dat wij niet kunnen?'
Wetend dat ik niet veel keus heb, beweeg ik zo snel dat ik in een fractie van een seconde voor haar sta. 'Ik geef jullie een keuze. Of ik vertel je de waarheid maar dan kun je niet meer terug,' leg ik langzaam uit. 'Of ik zorg dat je mij vergeet.'
Sceptisch kijkt Marilyn naar Hannah. 'Je bent veranderd en ik weet nog niet of dat nou positief is of juist negatief.'
Ik negeer de opmerking. Opruimen of veranderen, dat is mijn keuze. 'Je krijgt tot morgenavond elf uur. Als je komt, vertel ik de waarheid. Kom je niet dan zul je daar de consequenties van ondergaan.'
Hannah zucht. 'Negatief, onze Karo zou nooit dreigen.'
'Het is geen dreigement,' geef ik aan. 'Wel een belofte. Morgenavond elf uur in het park.' Ik wacht tot ze de hoek om zijn en ga dan met een paar sprongen naar het dak.
'Ze is volledig gestoord en dan nog dreigen. Ik ga niet naar het park morgenavond,' klinkt de stem van Marilyn. 'Waarom in de avond? Het kan toch ook in de middag.'
Hannah knikt even. 'Ik ga wel. We verdienen het om de waarheid te horen. Hoe gestoord het ook mag zijn.'
Meer hoef ik niet te weten en ga ik terug naar huis.

Eenmaal thuis word ik opgewacht. Wat ik wel verwacht van Brian. Toch hang ik rustig mijn jas op en wandel de woonruimte in.
'Ik zie dat je alleen bent. Betekent dit dat je ze opgeruimd heb?' Het klinkt als een vraag en een bevel tegelijk.
Om mijn hoofd te schudden. 'Ik ben mij bewust van mijn keuze maar dat hangt van hun beslissing af.'
Brian slaat zijn armen over elkaar. 'Nee, Karolyn, dat hangt van jou af. Ik heb al gezegd dat die keuze bij jou ligt. Wat weten ze?'
Ik kijk hem aan alsof hij mij geslagen heeft. 'Niks.' Teleurgesteld loop ik naar de bank. 'Ze hebben tot morgenavond de tijd om na te denken. Elf uur in het park heb ik met ze afgesproken...'
'Karolyn, wat weten ze over jou,' gaat Brian genadeloos door.
Het irriteert me hoe hij mij bij mijn hele naam noemt. Dat doet niemand. Zelfs mijn ouders niet. 'Helemaal niks. Ik heb alleen gezegd dat, als ze de waarheid willen weten, dat er dan geen weg terug is. Dus als ze naar het park komen, krijgen ze de waarheid te horen. Komen ze niet, ga ik hun opzoeken thuis. Ik heb niks los gelaten over dat ik anders ben,' beken ik zacht.
Eindelijk ontspant Brian zich en is het te zien aan zijn houding. 'Wat denk je dat er gaat gebeuren?'
'Ik hoop dat ze beide naar het park komen want dan kan ik wel mijn vriendinnen weer zien.' Ik laat me verslagen op de bank vallen. 'Komen ze niet dan heb ik nog één mogelijkheid.' Zelf hoop ik van harte dat het niet zo ver komt.
Opeens zit Brian naast me. 'Ik weet dat je een vriendin wilt om mee te praten, Karo, maar realiseer je wel dat het anders af had kunnen lopen. Stel dat je dorst de overhand krijgt, je zou ze beide vermoorden om je keel tot bedaren te krijgen. Je bent anders niet de eerste.' Hij slaat voorzichtig een arm om mij heen. 'Dus nu is het afwachten tot vanavond. Mochten je vriendinnen komen, neem je ze dan mee hierheen?'
'Ja,' knik ik. 'Dat was ik wel van plan.' Voorlopig moet ik zo weer wat gaan schrijven. Van mijzelf. Een blog schrijven is voor één keer in de week. Ik wil juist proberen om een boek te schrijven. Ik kijk Brian na als hij weg loopt.

Heel de dag heb ik mijzelf bezig gehouden om maar niet aan vanavond te denken. Eveneens als Brians vermoeden van; wat als ze niet komen? Daar wilde ik op dat moment niet aan denken. Anders zou de dag nog langer aanvoelen.
Nu is het half elf en ben ik bijna bij het park. Waar we normaal gesproken altijd afspreken. Bij een bankje dichtbij het water, schuil ik tussen de bomen. Het is nu afwachten of ze ook echt komen. Ik hoop van wel. Komt Hannah wel en Marilyn niet dan moet ik wel achter Marilyn aan gaan. Het is het beste om het op een ongeluk te laten lijken en anders in het water.
Wanneer ik geluiden hoor, spits ik mijn oren.
'Ik vraag me af wat ze heel de dag doet dat we om elf uur af moeten spreken,' is Marilyn te horen.
'Wat doet dat er toe? Ik wil gewoon de waarheid weten en dan ga ik daarna terug naar huis. Mijn vriend komt straks. Hij is nu uit met zijn vrienden,' reageert Hannah. 'Nou, wij zijn er en tien minuten te vroeg.'
Beide meiden gaan op het bankje zitten.
'Waar hoop jij op? Enig idee waarom ze ons in de steek heeft gelaten?' vraagt Marilyn.
Hannah zucht diep. 'Ik hoop gewoon dat het een grap is of zo. Net als dat ik wil weten wie ze is want ze lijkt op Karo maar we hebben haar begraven.'