O26 || Einar Harding

Terwijl ze met instructies van Silvia naar haar huis reden, hield Janie haar mond geen seconde. Verlegen zijn in de buurt van een vreemde leek ze niet te kennen, en R vond het wel vermakelijk zoals ze vertelde. Uiteindelijk kwam ze aan bij de nieuwe meester die nu al de beste meester ooit scheen te zijn. Bij de naam Doris bevroor R’s glimlach heel even. Het was al zo lang geleden dat hij die naam voor het laatst gehoord had, zolang sinds hij zijn broertje gesproken had. Maar was er nog wel sprake van een broederband als de ene geen deel meer uitmaakte van de familie? Het antwoord was een duidelijke nee gebleken.

Zijn greep om het stuur was heel iets verstrakt, maar hij ging er niet vanuit dat het iemand op zou vallen. Silvia was te afgeleid door Janie, en Janie was een kleuter. Dat hij daarna nog iets minder bijdroeg aan het gesprek dan hij toch al had gedaan, viel vast ook niet op. Hij was de chauffeur, hij moest ook op het verkeer letten nietwaar?

Wat hij de afgelopen tijd wel geleerd had, was hoe je ongewenste gedachten kon verbannen. Dat kon hij nu ook. Hij zou niet denken aan het broertje voor wie hij verantwoordelijk was geweest en die hij gefaald had. Niet aan alles wat ze samen gedacht hadden. Het was verdomme maar een naam geweest die Janie genoemd had! Zo makkelijk liet hij zich niet afleiden!

“Ja, ja... Maar komt hij nu mee? En is hij je vriendje?” De kleuterlogica moest R niet verbazen. Een jongen en een meisje samen, dan moesten ze wel een relatie hebben toch? Dat werd al te vaak geroepen wanneer ze twee kinderen van verschillende geslachten met elkaar op het speelplein speelden, dus natuurlijk trok ze dat door naar hen twee. Maar zo zat het niet, iets wat Silvia maar al te snel duidelijk wilde maken. R kon het haar niet kwalijk nemen. Hij was geen boyfriendmaterial, iets wat hij al te goed wist. Dat ze dat zo moest benadrukken deed wel pijn.

“Bevalt je taxi je zo goed dat ik terug mag komen?” vroeg hij plagend aan Janie, terwijl hij behendig de auto in een vrije parkeerplaats zette. Het laatste stuk negeerde hij bewust. Hij had Silvia’s boodschap begrepen. Zijn vastgeklemde handen ontspanden er niet van.

“Weet je zeker dat je wil weten wat mijn taxi-bedrijf kost?” vroeg hij haar toen ze begon over benzinekosten. Hij wist ook wel dat hij haar die kosten nooit zou geven. Het was niet aan hem om over zoiets te zeuren, zelfs al kon hij het wel gebruiken. Voor vrienden deed je zoiets, en Silvia had zich al snel tot die benaming weten op te werken.



De dagen gingen snel, net zoals het project van R en Silvia goed vlotte. Het weekend kwam en ging, en tegen de tijd dat de nieuwe week begon waren ze zo ver dat ze misschien nog een pauze werk nodig zouden hebben voor ze de eerste conceptversie konden inleveren – en voordat ze hem bij de theaterclub konden indienen. R had de rest van de week na school lange dagen gewerkt, maar zonder al te veel klanten schoot hij zelfs aardig op met de andere projecten die hij ook moest maken.

Toen hij op de maandag het gebouw binnenstapte, hing er een verwachtingsvolle sfeer in het gebouw, een die versterkt werd door het gedrang bij het prikbord. De bekendmaking van de rollen was daar opgehangen. Een aantal keken blij toen ze het zagen, een aantal stiekem toch wel teleurgesteld. R hoefde niet te kijken om zijn taak te zien – decorbouwer. Dat was vooraf al afgesproken en hij had geen reden om iets anders te verwachten.

Net buiten het gedrang zag hij Silvia staan en hij liep naar haar toe. “De indeling al gezien?” vroeg hij haar. Hij had al wel een idee welke rol ze gekregen zou hebben, maar zeker kon je nooit zijn. Al zouden ze gek zijn als ze haar iets anders dan de hoofdrol zouden geven.