O27// Silvia Carter

Silvia voelde de gespannen en verwachtingsvolle sfeer zodra ze maandag het schoolgebouw in liep. Het hing in de lucht als elektriciteit, zo tastbaar. De bekendmaking van de rollen was opgehangen aan het prikbord en meteen leek Silvia er naartoe gezogen te worden. Haar auditie was goed gegaan en ze verwachtte dus ook een leuke rol.

Ze ademde amper terwijl ze haar naam zocht op de lijst en een brede glimlach maakte zich meester van haar gezicht toen ze Julia achter haar naam zag staan. Ze had de rol!
Respectvol zette ze een stapje naar achter terwijl ze haar moeder en vader een berichtje stuurde dat ze de hoofdrol zou spelen en of ze wilden komen kijken naar het toneelstuk.

Ze zag R op haar toekomen en glimlachte.
“De indeling al gezien?” vroeg hij haar, ze knikte.
"Ik heb de rol van Julia." Antwoordde ze vrolijk."Dus ik zou je ontwerpen maar aan de kostuumafdeling geven. Ik kan niet wachten om ze te dragen."
Ze knipoogde naar hem, wilde iets van haar vrolijkheid op hem over brengen.

Ze had door gehad dat R met iets leek te zitten sinds Janie in de auto zo had zitten kletsen en probeerde hem zoveel mogelijk op te vrolijken. Nu maakte ze zich echter zorgen. Ze legde haar hand op zijn arm, haar blik iets serieuzer nu.
"Hé, wat ik nog wilde vragen. Heeft Janie iets gezegd wat je van streek maakte? Je lijkt met iets te zitten sinds die autorit, ook al probeer je het verborgen te houden." Ze sprak zacht, zodat niemand het zou horen.

Of had zij iets verkeerd gezegd? Zou het dat zijn? Had hij geen behoefte aan gezellig langs komen zoals ze de kleuter gezegd had, of was hij niet blij met hun vriendschap?
"Je kunt het me vertellen, als je dat wilt."Verzekerde ze hem zachtjes."wanneer we alleen zijn en je meer op je gemak bent. Je kunt me vertrouwen."
Want natuurlijk stonden er nu mensen te kijken naar hen, en een groepje meisjes stond te fluisteren.

Ze gaf hem nog een zacht kneepje in zijn arm en glimlachte. Toen ging de bel en moesten ze allebei naar hun eigen klas. Onderweg kwam ze de toneelleerkracht nog tegen.
"Silvia, lieverd. Gefeliciteerd. Ik weet zeker dat jij een prachtige Julia zult neerzetten." Glimlachte hij.
"Ik doe mijn best." Glimlachte ze terug. Hij keek haar nog even aan.
"En als je-weet-wel-wie je lastig valt zeg je het ons gewoon,oke? Ik weet welke roddels er over hem gaan." Zei hij op gedempte toon.

Dit maakte Silvia kwaad, en ze zuchtte.
"R valt me niet lastig, en ik heb besloten de geruchten niet te geloven tot iemand met bewijzen komt. Alles word zo hard opgeblazen in het roddelcircuit en tegen mij is R alleen maar aardig geweest."
"Silvia, wees toch niet zo naïef."
"Denkt u niet dat iedereen een tweede kans verdient? R heeft me vorige week enorm geholpen toen mijn moeder in het ziekenhuis lag. Ik vertrouw hem."
Met deze woorden draaide ze zich om om de klas in te lopen, om vervolgens recht tegen Einar aan te lopen.