O29// Silvia Carter

Hij beantwoordde haar glimlach, al was het iets te spottend, iets te veel zijn masker. Ze vond het maar niks. Het betekende dat hij haar nog altijd niet binnen liet, niet vertrouwde.
“Ergens mee zitten? Nee hoor, prinses, ik zit nergens mee, hooguit ergens op, en te oordelen aan de bel zal dat zometeen de collegebank zijn.”

Dat was zijn afscheid, en Silvia had zin om tegen hem te schreeuwen. Toen was er dat gesprek met de leerkracht en nu stond ze dus weer bij R, haar handen op zijn biceps om haar val te breken. Ergens voelde het fijn om zo dicht bij hem te zijn, als een knuffel. Natuurlijk moest hij het op dat moment weer verpesten.

“Een domme keuze, echt waar,” was wat hij zei, en Silvia liet hem los, haar ogen op de grond gericht.
Ze had geen oog voor de woordloze strijd tussen de docent en R. Ze wilde iets zeggen, dat zij het niet dom vond om hem een kans te geven. Dat zij in hem geloofde. Maar toen moest hij weer iets stoms zeggen.

“Moet ik me nog omdraaien zodat jullie verder kunnen met achter mijn rug over me praten?”vroeg R, en dat was de laatste druppel voor Silvia. Hij deed het expres, hij duwde haar weg.

"Misschien als je zou toelaten en durft inzien dat sommige mensen nog wel om je geven en hen niet wegduwt, dat je het iets makkelijker zou hebben." Zei ze scherp en gaf hem een duw. Ze had tranen in haar ogen en dat mocht hij zien ook.

"Kom maar lieverd," Vanespen zag zijn kans en sloeg zijn arm om haar heen. Hij leidde haar weg van R.
"We hebben je nog zo gezegd van hem weg te blijven. Nu zie je hoe hij echt is."
Hij gaf haar een tissue en liet haar even tot rust komen voor hij haar naar de klas bracht. R was ondertussen verdwenen, naar de les of naar huis. Ze wist het niet en het zou haar niet mogen schelen.

"Hey Silvia. Gaat het wel?" Annabelle had natuurlijk door dat er iets was. Ze schoof haar stoel al iets dichter.
"Ruzie met R." Mompelde ze.
"En daarvoor ben je zo van streek? Laat hem toch lekker stikken! Hij verdient het niet dat jij je druk maakt in hem."
Ze greep Silvia's mobiel.
"Wat doe je?"
"R een sms sturen natuurlijk!"

Voor Silvia haar tegen kon houden had ze R's nummer in haar eigen mobiel gezet.
'Als je het waagt Silvia nog één keer aan het huilen te maken weet ik je te vinden. Zij mag dan in je geloven en je vertrouwen, ik ben nog niet helemaal overtuigd. Hopelijk ziet zij nu ook in dat je haar vriendschap niet waard bent, en als ze goed genoeg is om je te vergeven...Pas dan maar op je tellen makker!'

"Annabelle!" Silvia was geschokt.
"Wat?" Annabelle leek heel tevreden met zichzelf.
"Denk je nu echt dat hij hiervan onder de indruk zal zijn?" Vroeg Silvia haar."een anoniem smsje?"
"Hij zou het maar beter serieus nemen." Het meisje gromde haast.
"Dat doet hij niet, dat weet ik nu al. Hij zal het kinderachtig vinden." Zuchtte Silvia. Ze wilde naar huis, wilde dat deze dag over was en dat ze gewoon in bed zou kunnen kruipen. Of in haar vaders armen, maar die zat in het buitenland. Misschien zou ze hem vanavond kunnen bellen?

Het was helaas nog maar het eerste lesuur en ze had er dus nog zes te gaan. Zodra het belsignaal ging haastte ze zich de klas uit en liep ze naar de wc's , waar ze zichzelf opsloot. Ze had geen behoefte om R nogmaals tegen het lijf te lopen of om Annabelle rond haar heen te hebben.

"Silvia?" Een onbekende stem riep haar. Het was een jongen."ik weet dat je hier bent en je leek van streek."
"Laat me met rust."
"Een mooi meisje als jij hoort niet zo van streek te zijn. Laat me je een koffietje kopen."
Silvia was nieuwsgierig wie het was en liet zich uit het hokje lokken om aan de deur te kijken wie het was.

"Hey daar prinses. Of zal ik Julia zeggen? Ik ben Damian, oftewel Romeo."